Ο ραγιάς, τα ερείπια και μία λέξη

Ένας σώφρων πολίτης κρίνει την πολιτική ηγεσία του εκ του αποτελέσματος. Επομένως είναι πολύ νωρίς για να διατυπώσει κάποιος συμπεράσματα για το πως γίνεται η διαπραγμάτευση, αν θα γίνει επί της ουσίας και αν θα έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μπορεί να μιλήσει μόνο για εντυπώσεις. Μπορεί όμως να κρίνει μια απαράδεκτη, για εμένα, περιρρέουσα συμπεριφορά.

Την Παρασκευή το απόγευμα, μετά την συνέντευξη τύπου Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ δύο τύποι ατόμων ήταν αυτοί που φώναζαν πιο δυνατά από όλους.

Ήταν ο ραγιάς. Ο Έλληνας που επί πέντε χρόνια που το "πρόγραμμα" οδηγούσε την οικονομία από το κακό στο χειρότερο, όπου η εικόνα των σκηνοθετημένων συγκρούσεων Σαμαρά - Βενιζέλου με την Τρόικα, που την διαδεχόταν η αναμονή αποστολής email με νέα μέτρα, του προκαλούσε αγανάκτηση και ωρυόταν, ήταν ο ίδιος Έλληνας που όταν ένας χαρτογιακάς έφυγε λίγο πικραμένος αμέσως βγήκαν να δοξάσουν τον Πασά. Πώς τολμάει η κυβέρνηση ενός ανεξάρτητου κράτους να δυσαρεστήσει έναν πολιτικό του κομματικού σωλήνα που διορίστηκε σε μια ευρωπαϊκή θέση; Όχι αφέντη! ΕΛΕΟΣ!

Η εικόνα τους και τα λεγόμενα τους ήταν διασκεδαστικά αλλά και λυπηρά ταυτόχρονα. Ακόμη πιο αστείο είναι ότι ο Βαρουφάκης μιλάει καλά ελληνικά (και αγγλικά). Σε καμιά περίπτωση δεν έθεσε θέμα κάθετης ρήξης, απλά ανέφερε κάτι για την Τρόικα που ήταν ουσιαστικά το πόρισμα του Ευρωκοινοβουλίου.

Ο δεύτερος τύπος είναι και ο πιο θλιβερός, αν και διαχρονικά παρόντας στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Είναι αυτός που χαιρέκακα περιμένει να δει να επιβεβαιώνονται οι κομματικές και ιδεολογικές του αγκυλώσεις ακόμη και αν στέκεται πάνω στα ερείπια της χώρας του. Είναι ο πατριώτης που ο πατριωτισμός του τελειώνει εκεί που έχει χαραχτεί η εκάστοτε κομματική γραμμή.

Όταν έχεις δηλώσεις του τύπου "έτσι, πηδήξτε μας!", "τώρα θα δείτε τι θα... πάθουμε" και παρόμοιες, δεν ξέρω αν είναι ένδειξη ηλιθιότητας, πνευματικής νάρκωσης ή προδοσίας. Το θέμα είναι ότι ακόμη και αν απεχθάνεσαι το πρόσωπο που κατέχει την όποια νευραλγική θέση (και τέτοια πέρασαν δεκάδες στην νεώτερη ελληνική ιστορία) δεν εύχεσαι σε καμιά περίπτωση να αποτύχει. Γιατί απλούστατα εκπροσωπεί την χώρα σου και στην τελική την ίδια σου την ατομική ευημερία.

Και τέλος μου φαίνεται ότι χρειαζόμαστε μια επανάληψη στο λεξιλόγιο μας. Υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στην λέξη ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ και στην λέξη ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ.

Μια διαπραγμάτευση την ξεκινάς ορθώνοντας ένα ανάστημα, όποιο σου επιτρέπει η κατάσταση σου και τα πιθανά διαπραγματευτικά σου χαρτιά. Μια διαπραγμάτευση είναι εξορισμού μια ελεγχόμενη ρήξη. Για να θες να διαπραγματευτείς προφανώς και υπάρχει κάποια διαφωνία. Σκοπός είναι να γίνουν αμοιβαία αποδεκτά συμβιβασμοί.

Αυτό είναι η διαπραγμάτευση. Υπάρχει και η συνθηκολόγηση όμως. Σε αυτήν προσέρχεσαι όντας ήδη ηττημένος. Και αυτό γινόταν επί πέντε χρόνια.

Βέβαια από την Παρασκευή, όπου προβλεπόταν η εξαέρωση της χώρας και ότι θα ηχούσαν οι σάλπιγγες της Αποκάλυψης, οι καταστροφολάγνοι μάλλον μετρίασαν τις κραυγές τους. Μάλιστα ακούμε εντυπωσιακές στρογγυλεύσεις [το θέτω κόσμια] του λόγου από πλευρές που δεν το περίμενες. Το δεδομένο είναι ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα, ζυμώσεις και θετική αναταραχή,

Αν η όποια λύση θα αποδειχτεί προς το πραγματικό μας συμφέρον εδώ είμαστε να το κρίνουμε. Και επίσης καλό είναι όσοι έχουν ενθουσιαστεί υπέρμετρα να μετριάσουν κάπως τις προσδοκίες τους.

Ακόμη και μια θετική διαπραγμάτευση θα είναι μια μακροοικονομική ελάφρυνση. Δυστυχώς στο μέτρο της καθημερινής ζωής μας θα περάσουν χρόνια μέχρι να νιώσουμε ουσιαστικές αλλαγές.

Ψυχραιμία λοιπόν.