Ατομική ευθύνη (στα χρόνια της χολέρας)

Όποιος έχει ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη για μερικές δεκαετίες θα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό που αποκαλούμε απρόοπτο ή αδύνατο είναι η μικρή στατιστική πιθανότητα να συμβεί το συγκεκριμένο γεγονός σε εμάς. Γιατί το απρόοπτο είναι το σήμερα κάποιου άλλου ανθρώπου, μπορεί και δίπλα μας, αυτή ακριβώς τη στιγμή.

Και να που το απρόοπτο συνέβη και επηρέασε όλη την ανθρωπότητα.

Το πως και το γιατί είναι κάτι που θα μας απασχολεί για μήνες και χρόνια. Κάτι όμως που μπορούμε να εξετάσουμε άμεσα είναι ο λόγος που πολλοί συνάνθρωποι και συμπολίτες μας φέρονται τόσο ανώριμα και εγωιστικά.

Ναι, το γεγονός ότι τα γρανάζια της παγκόσμιας οικονομίας σταμάτησαν είναι πρωτοφανές.

Ναι, πολλοί πληγήκαμε άμεσα (ξανά) και οι κυματισμοί της πανδημίας θα γίνονται αισθητοί για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Όμως εδώ επικεντρώνομαι στο πώς ζητήθηκε από τον απλό πολίτη να συνεισφέρει σε μια συλλογική προσπάθεια.

Ελλείψει άμεσου ή γνωστού τρόπου αντιμετώπισης της πανδημίας το μοναδικό που ζητήθηκε από τους περισσότερους πολίτες είναι να μην κυκλοφορούν άσκοπα. Αυτό ήταν όλο.

Πώς θα διηγούμαστε άραγε τις τρομακτικές θυσίες που μας ζητήθηκε να κάνουμε;

- Το έτος 2020 παιδί μου δεν μπορείς να φανταστείς τι συνέβη! Πανδημία.
- Και; Αναγκαστήκατε να πολεμήσετε;
- Όχι...
- Πέθαιναν άνθρωποι στο δρόμο;
- Εε... όχι...
- Δεν είχατε νερό, φαγητό! Καημένοι!
- Ε... όχι... να...
- Τι σας ζητήθηκε;
- Να κάτσουμε, με όλες μας τις υπέρ ανέσεις, στον καναπέ μας για δέκα μέρες.

Γιατί λοιπόν οι οκνηροί και παχύσαρκοι που ξεχύθηκαν στους δρόμους με τα running ρούχα που πρώτη φορά έβαλαν, ενώ υπόσχονταν ότι θα ξεκινούσαν την γυμναστική κάθε προηγούμενη Δευτέρα, τα τελευταία δέκα χρόνια, ξαφνικά ένιωσαν ότι δεν τους χωράνε οι τέσσερις τοίχοι;

Το πρόβλημα δεν είναι η "απειθαρχία", η "επαναστατικότητα" και το "ταμπεραμέντο".

Είναι η παντελής απουσία, ειδικά στις Δυτικές κοινωνίες, της ατομικής υπευθυνότητας, πράγμα που οδηγεί σε νηπιακές συμπεριφορές. Είναι η παντελής απουσίας ΗΘΟΥΣ.

To #ΜένουμεΣπίτι δεν είναι απλά για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τον δίπλα μας. Είναι μια συλλογική προσπάθεια.

Ναι αν βγω με το ποδήλατο σε μια έρημη, κατά τα άλλα, πόλη προφανώς δεν θα κολλήσω κανέναν ούτε θα κινδυνέψω εγώ. Είναι αυτονόητο. Όμως γιατί έχω εγώ το δικαίωμα να κάνω την δραστηριότητα που επιθυμώ και όχι ο άλλος; Γιατί να μην βγουν ΟΛΟΙ μαζί έξω να κάνει ο καθένας μια ατομική κατά τα άλλα δραστηριότητα;

Ο σκοπός είναι για ΜΙΑ φορά να βάλει ο κακομαθημένος πολίτης την συλλογική προσπάθεια πάνω από το νηπιακό εγωκεντρισμό του.

Χρόνια όμως αριστερής κατήχησης έχουν μεγαλώσει γενιές που πιστεύουν ότι δικαιωματικά μπορούν να αξιώνουν τα πάντα. Αν κάνουν αρκετή φασαρία το κράτος θα τους ανταμείψει και αν βρεθούν σε κίνδυνο το κράτος θα τους προστατέψει. Συμπεριφορά ενός κακομαθημένου ανήλικου που περιμένει τα πάντα από τους γονείς του.

Η συλλογικότητα εξαντλείται βλέπετε στις κερκίδες των ομάδων, στον συνδικαλισμό και στις κομματικές και ιδεολογικές αρένες.

Όχι απλά οι περισσότεροι είναι ανίκανοι να φροντίσουν τον εαυτό τους, όχι απλά αδυνατούν να σκεφτούν ότι οι κρίσεις είναι αληθινές και δυνατές, αλλά φροντίζουν να περιθωριοποιούν αυτούς που σοβαρά τις επεξεργάζονται ή προετοιμάζονται για αυτές.

Δυστυχώς η άνετη ζωή που, αντικειμενικά, ζούμε μας έχει κάνει μαλθακούς, εγωκεντρικούς και εύκολα θύματα για κάθε είδους πανδημίες. Βιολογικές, ιδεολογικές και ιστορικές. 

Εν τέλει είναι απλά ντροπή να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε σε κάτι τόσο απλό. Και αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει βαθιά είναι όχι γιατί εξαπλώθηκε μια ιογενής πανδημία, αλλά γιατί εξαπλώθηκε μια πανδημία εγωπάθειας, αυτοκαταστροφής και έλλειψης ήθους.

Το στοίχημα δεν είναι αν θα κερδίσουμε τον COVID-19, αυτό είναι βέβαιο, με όποιο κόστος. Αλλά αν αποφασίσουμε να αποδεχτούμε επιτέλους ότι οι ελευθερίες και ο τρόπος ζωής μας έχουν ΗΘΙΚΟ και ΑΤΟΜΙΚΟ κόστος.

Καλή τύχη και υγεία σε όλους.