Gamma Ray – Majestic

Αστεία, αστεία το 2005 εξελίσσεται στη χρονιά της επιστροφής του καλού power metal, ένα ιδίωμα που εδώ και καιρό είχε τελματώσει. Μετά το γαμάτο Aeronautics των Masterplan, το απίστευτα θεϊκό Black Halo των Kamelot και τον αξιοπρεπέστατο ομώνυμο δίσκο των Stratovarius, οι παππούδες του euro-power, Gamma Ray, χτυπάνε ύστερα από τέσσερα χρόνια (studio) απουσίας με το Majestic. Τι έχουν να μας πουν λοιπόν;

Καταρχήν όλα τα στοιχεία που πολλοί βρίσκουν κουραστικά ή και εκνευριστικά στο power είναι αναμφισβήτητα παρόντα. Καταιγιστικοί ρυθμοί από τη δίκαση που «στρώνει» την Εγνατία Οδό πιο γρήγορα από κάθε μπουλντόζα, αδυσώπητο μπάσο που ακολουθεί κατά πόδας και είναι ως συνήθως ποοοολύ πίσω στη μίξη, νιώθοντας κυρίως τον ηχητικό όγκο του, αν και ενίοτε μένει μόνο του για να παίξει κάποια φράση με τη μοναδικά μελωδική βαθιά φωνή του [ναι εξάχορδοι φίλοι μου, το μπάσο είναι πολύ πιο μελωδικό από την κιθάρα! ΧΑ! ;p - ω ρε βρισίδι που θα ακούσω!], οι κιθάρες θερίζουν όντας ένα αμάλγαμα priestικής rifολογίας και maidenικής μελωδίας και τα φωνητικά είναι, όπως θα έλεγαν ορισμένα κακεντρεχή σκουλήκια, στρουμφικά! Ε ναι λοιπόν! Και σε όποιον δεν αρέσουν να πάει να στρουμφογαμηθεί! ;p

Αυτό που είναι το Majestic είναι μια ώρα γεμάτη από πορωτικό power με τη γερμανική ακρίβεια, στιβαρότητα και ποιότητα του Hansen και της παρέας του. Είναι ένας συνδυασμός από τα καλύτερα στοιχεία του Land Of The Free και του No World Worder, με αψεγάδεστη παραγωγή, πολύ ωραίες συνθέσεις και πιασάρικες μελωδίες. Μην περιμένετε κανένα ριζοσπαστικό έπος a la Opeth ή Nevermore. Ο δίσκος είναι Gamma Ray σε μεγάλη φόρμα. Και προσωπικά καραγουστάρω! Το Majestic ακούγεται άνετα μονορούφι και κατ’ επανάληψη, δεν κουράζει, σε κάνει να κοπανιέσαι και σε κάθε ακρόαση σου κολλάει άλλο κομμάτι στο μυαλό.

Ένα μικρό σχόλιο εδώ. Η μουσική είναι πάνω απ’ όλα τέχνη. Κάθε καλλιτέχνης έχει έναν ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο έκφρασης. Δε θεωρώ ότι μια μπάντα πρέπει αναγκαστικά να αλλάζει τον ήχο της σε κάθε κυκλοφορία για να ικανοποιήσει τους κριτικούς - «μουσικούς» του καναπέ. Δε μου αρέσουν οι ατάκες του στυλ «το παίζουν εκ του ασφαλούς», «επαναλαμβάνονται», «τους τελείωσαν οι ιδέες» κτλ. Κάθε τραγούδι είναι ένας μουσικός καμβάς. Οι μορφές και τα χρώματα που χρησιμοποιείς φέρουν το προσωπικό σου στίγμα και πάντα βγαίνουν με το δικό σου χαρακτηριστικό τρόπο.

Το ζητούμενο είναι να το κάνεις όπως σου βγαίνει ή να πειραματίζεσαι για τον πειραματισμό και για να εντυπωσιάσεις τους κριτικούς; Δε με ενοχλεί ένας δίσκος να θυμίζει αυτό ή το άλλο, τον τάδε ή τον δείνα. Αν είναι φτιαγμένος με πάθος αυτό περνάει στον ακροατή (ή καλύτερα σε αυτόν που ξέρει να ακούει μουσική) και αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Τελικά το Majestic είναι ένα πορωτικό album με το χαρακτηριστικό ήχο των Gamma Ray, το ασταμάτητο ρυθμικό τμήμα, τις μελωδικές κιθάρες και τα δαιμονικά υψίφωνα φωνητικά του Hansen, ένας power δυναμίτης που βαράει κώλους και παίρνει ονόματα...

Track List
1. My Temple
2. Fight
3. Strange World
4. Hell Is Thy Home
5. Blood Religion
6. Condemned To Hell
7. Spiritual Dictator
8. Majesty
9. How Long
10. Revelation

Carry on – Carry on my dear old friend
Carry on – For there’s love that never ends...