Iron Maiden - Death On The Road

Μπορεί να τους λατρεύετε ή να τους μισείτε, όμως μετά από 25 χρόνια οι Maiden έχουν κάνει κάτι απόλυτα ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει μπάντα σε αυτό τον πλανήτη, που να μπορεί να μετρηθεί στα ίσα μαζί τους εκεί που πραγματικά φαίνεται η ικανότητα ενός μουσικού, δηλαδή στα live.

Με ένα οπλοστάσιο τραγουδιών συνώνυμων της πώρωσης, με έναν frontman αρκούντως παλαβό, που παίζει το κοινό στα δάχτυλα [και τυχαίνει να έχει πιο μεγάλο φωνητικό εύρος από τον... κώλο του Καραμανλή :@], με έναν συνθέτη / μπασίστα που πλημμυρίζει τον ήχο με καλπασμούς και ομοβροντίες χαμηλών συχνοτήτων, τρεις κιθαρίστες να θερίζουν καταιγίδες και να σπέρνουν... μελωδίες και έναν ντράμερ χαντακωμένο πίσω από ένα βουνό κρουστών, κανένας σοβαρός άνθρωπος που γνωρίζει, έστω και ελάχιστα, από μουσική [δηλαδή δεν ακούει Βανδή, σκυλάδικα, κλαρίνα και το σιχαμερό pop-rap] δεν μπορεί να τους αρνηθεί τον τίτλο των αρχόντων του live. Shut the fuck up! You ‘ve just been maidened!

Μετά το εντυπωσιακό Rock In Rio λοιπόν, σειρά έχει το νέο live album των Maiden, από την Dance Of Death Tour, που διήρκησε από τον Οκτώβριο του 2003 έως το Φεβρουάριο του 2004. Η ηχογράφηση έγινε στο γνωστό και μη εξαιρετέο Dortmund της Γερμανίας, τον δέκατο τέταρτο σταθμό της περιοδείας. Scrreeeeaaaam for meee Dortmuuuund!

Το διπλό αυτό CD περιλαμβάνει μια μίξη κομματιών από το τελευταίο studio album, το Dance Of Death και μια γερή δόση κλασσικών κομματιών. Ότι πρέπει για να σκατοπορωθούμε δηλαδή. ;)

Σύμφωνα με την maidenική παράδοση, τα κομμάτια που εκτελούνται live παίρνουν μια νέα πνοή και συνήθως είναι αρκετά καλύτερα ή πιο δυνατά ή πιο ζωντανά ή έχουν αυτό το κάτι παραπάνω τέλος πάντων από τις studio εκτελέσεις, κάτι που μόνο αυτοί μπορούν και πετυχαίνουν! Και ενώ άλλες μπάντες κάνουν τα τραγούδια τους στην κυριολεξία αγνώριστα [προς το χειρότερο] στις ζωντανές εκτελέσεις, οι Maiden τα κάνουν να ακούγονται καινούργια.

Θες ο κόσμος που συμμετέχει, θες η ενέργεια τους, θες αυτή η φωνή του Bruce που δε λέει να κουραστεί [μα πόσο ακόμη θα μπορεί να κρατάει για μισό λεπτό το vibrato στο Hallowed Be Thy Name;] και έχεις ένα αποτέλεσμα που απαιτεί να βρεθεί στη δισκοθήκη σας. Ακόμα ρε δεν το αγοράσατε; Αντί να δώσετε τα ευρώ σας για ένα ακόμη σουβέρ από τον Φοίβο, πιάστε να ακούσετε λίγο μουσική ρεεεε! Τρέχουμε τώρα! Άντε μην στείλουμε τον Eddie να σας πει δύο λογάκια...

Για να δούμε λιγάκι και τη setlist

Disc: 1
1. Wildest Dreams
2. Wrathchild
3. Can I Play With Madness
4. The Trooper
5. Dance Of Death
6. Rainmaker
7. Brave New World
8. Paschendale
9. Lord Of The Flies

Disc: 2
1. No More Lies
2. Hallowed Be Thy Name
3. Fear Of The Dark
4. Iron Maiden
5. Journeyman
6. Number Of The Beast
7. Run To The Hills

Πέρα από τις καρακλασικούρες που αποδίδονται για άλλη μια φορά Ε Ξ Ο Χ Α, εντύπωση μου έκαναν δύο πράγματα. Πρώτα από όλα οι εν λόγω κλασικούρες, πολλές από τις οποίες πλησιάζουν τις δύο δεκαετίες ζωής, ακούγονται το ίδιο φρέσκιες σήμερα, έστω και αν τις έχω ακούσει αμέτρητες φορές! Πώς το κάνουν αυτό κύριε; Δεύτερον τα κομμάτια από το Dance Of Death, live, γαμάνε!

Το ομώνυμο έχει δόσεις από ακουστική κιθάρα, το Paschendale είναι απλά συγκλονιστικό με το refrain να αποδίδεται πολύ πιο έντονα από τον Bruce, στο No More Lies ο κόσμος παλαβώνει και το Journeyman είναι δύο φορές καλύτερο. Δε θα σχολιάσω καν την τελειότητα του λατρεμένου μου [preciooooussss] Brave New World. Α ναι, υπάρχει και το Lord Of The Flies. Από τα λίγα κομμάτια που μου άρεσαν με τον Blaze. Όπως με τα Wrathchild, Iron Maiden και Clansman, αφήστε τον Bruce να τους δώσει νέα πνοή. Τελικά ο Di'Anno είχε δίκιο στο The Early Days. Ο Dickinson είναι μακράν ο καλύτερους τραγουδιστής που θα μπορούσαν να έχουν οι Maiden.

Ο ήχος είναι καταπληκτικός και δεν εννοώ καταπληκτικός σαν με λένε Ulrich και έγραψα όλα τα drums από την αρχή γιατί τα γάμησα στο ζωντανό. Είναι live όπως λέμε ζωντανό και το καταλαβαίνεις. Πάντως ο ήχος είναι κρυστάλλινος, δυνατός και με καλό διαχωρισμό, αφού πραγματικά ακούς όλα τα όργανα.

Αναμένω με ανυπομονησία και το αντίστοιχο, τριπλό από ότι ακούγεται, DVD καθώς είναι φανερό, έστω και ακουστικά, ότι δόθηκε μεγάλη έμφαση στο θεατρικό μέρος της παράστασης. Με τις εισαγωγές των κομματιών να γίνονται με εφε, ακόμη και με απαγγελία στίχων από τον Bruce.

Ωραίο και το artwork, με τον Eddie – Χάρο πάνω στην άμαξα του να σπέρνει τον Maidenισμο από όπου περνάει. Ευτυχώς η αηδία που ήταν το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου δεν επαναλήφθηκε ;p

Τι να προσθέσω παραπάνω; Αγοράστε το. ΝΑΙ αγοράστε το είπα. Για να δείτε πως γίνονται τα live, χωρίς samples, χωρίς playback, χωρίς 50 χορευτές. Μόνο με πάθος και τόνους μουσικής ικανότητας. Και η τιμή πάντως, 16 ευρώ από το Μετρόπολις, είναι προσιτή για διπλό δίσκο.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 25 χρόνια η δημοτικότητα των Maiden είναι σε εντυπωσιακά επίπεδα, με τρεις γενιές οπαδών πια να φωνάζουν Up the Irons!