Opeth – Ghost Reveries

Υπάρχει το death metal. Υπάρχει το ατμοσφαιρικό death metal, υπάρχει το μελωδικό death metal από το Gothenbourg και υπάρχουν οι Opeth.

Πώς να περιγράψεις την μουσική αυτής της τεράστιας μπάντας; Progressive death metal; Μάλλον κάτι τέτοιο, αν και οι ετικέτες είναι πολύ λίγες και ανούσιες μπροστά στο έργο αυτών των Σουηδών.

Ακόμη και ο όρος τραγούδι είναι λίγος. Κάθε κομμάτι είναι μια ολόκληρη σύνθεση, ένα μουσικό ταξίδι στις ιστορίες που μας διηγείται ο κύριος Mikael Akerfeldt, πέφτοντας κάτω από το δεκάλεπτο μόνο στα τρία από τα οκτώ κομμάτια. Αλλαγές ρυθμού και συναισθημάτων, αλλαγές από έναν τραχύ αδυσώπητο ήχο σε γλυκόπικρες ακουστικές μελωδίες, αλλαγές που σε κρατάνε κολλημένο στα ακουστικά σου μη μπορώντας να προβλέψεις πια διαδρομή θα ακολουθήσει η μουσική στο επόμενο βήμα.

Και δε μίλησα καν για τη φωνή του Mikael Akerfeldt. Μιλάμε για δύο τραγουδιστές σε έναν! Τη μια στιγμή εξαπολύει απόκοσμους death βρυχηθμούς, που βγαίνουν μόνο μετά από γαργάρες με τσιμεντόπροκες και την άλλη βγάζει μια απίστευτα μελωδικά φωνή. Δε μιλάω για «καθαρά φωνητικά», μιλάω για γνήσια μελωδική φωνή που θα οδηγούσε σε αυτοκτονία πολλούς δήθεν ερμηνευτές κλασσικότερων ακουσμάτων.

Στην εποχή των προκατ ερμηνευτών και δίσκων, στην εποχή όπου όλα μοιάζουν με το επόμενο και το προηγούμενο, είναι τόσο ωραίο να ακούς μουσική με κότσια, μουσική που δε γίνεται με γνώμονα το πόσο εύπεπτη και εμπορική θα είναι, αλλά με μοναδικό κριτήριο το καλλιτεχνικό ένστικτο των δημιουργών της.

Και αυτό το ένστικτο μας δίνει έναν κλασσικό, θαυμάσιο δίσκο, ίσως και το δίσκο της χρονιάς αν δεν ήταν το ανυπέρβλητο This Godless Endeavor των Nevermore, με κοινό στοιχείο και των δύο ότι πρέπει να τους αφιερώσετε χρόνο και ακροάσεις για να καταλάβετε τι παίζει. Έτσι δε θα έπρεπε να είναι η καλή μουσική; Ρωτάω, εγώ ο αφελής, ένα κοινό που το Opeth μάλλον θα του θυμίζει εξωτικό καφέ σε trendy μαγαζί που παίζει ringtones ... εεε... pop ήθελα να πω.

Από την ορμή των Ghost of Perdition και The Baying of the Hounds, στην πιο zeppeliνική αισθητική των Beneath the Mire και Atonement μέχρι τη βαθειά μελαγχολία της μελωδίας στο μέσο του Reverie / Harlequin Forest [με συγκλόνισε – η δύναμη της πραγματικής μουσικής] και την σχεδόν black αισθητική του The Grand Conjuration ο δίσκος είναι εξαιρετικός, προσεγμένος σε κάθε του λεπτομέρεια.

Νομίζω είναι από τις λίγες δουλειές όπου νιώθεις ότι η μουσική πήρε δική της ζωή κατά τη δημιουργία της και οδήγησε απλά το συγκρότημα να τη καταγράψει. Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως δεκάλεπτα κομμάτια δεν γίνονται σε κανένα σημείο βαρετά ή προβλέψιμα.

Βάλτε λοιπόν το CD να παίξει και ετοιμαστείτε για ένα μυστηριώδες ταξίδι σε ένα κόσμο αναμνήσεων και μελαγχολίας, ένα κόσμο όπου οι γλυκιές μελωδίες κρύβουν από πίσω τους φαντάσματα που θα σας στοιχειώσουν για πάντα...

Track List

1. Ghost of Perdition
2. The Baying of the Hounds
3. Beneath the Mire
4. Atonement
5. Reverie/Harlequin Forest
6. Hours of Wealth
7. The Grand Conjuration
8. Isolation Years