The system has failed...

Ποιο είναι το μέτρο της προσωπικής αποτυχίας; Είναι μήπως το άθροισμα των «χαμένων ευκαιριών»; Και τι είναι αλήθεια αυτές οι διαβόητες «χαμένες ευκαιρίες»; Η ίδια η λέξη ευκαιρία σημαίνει ευνοϊκές συνθήκες. Άρα μια «χαμένη ευκαιρία» είναι η αδυναμία αξιοποίησης πιθανών ευνοϊκών συνθηκών. Σύμφωνοι. Τι γίνεται όμως αν κάποιος απλά δεν βρίσκεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον ή αυτό τον απορρίπτει ως ξένο σώμα; Ποιος αξιώνεται να κρίνει το μέτρο της προσπάθειας του; Μπορεί να το κάνει όποιος δεν έχει γνωρίσει πως είναι να είσαι στη απ’ έξω; Μάλλον όχι.

Η ζωή μας καλώς ή κακώς είναι μια εξίσωση από τυχαίους παράγοντες. Μερικοί τους αποκαλούν ευκαιρίες. Για κάποιους οι παράγοντες είναι στην πλειονότητα τους αρνητικοί. Για αυτούς η εξίσωση βγαίνει διαρκώς αρνητική όσο και αν δε το θέλουν. Μερικοί ας καταλάβουν ότι κανένας δεν μπορεί να κριθεί με συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά. Καθένας είναι μοναδικός. Καθένας προσπαθεί να βρει το δικό του δρόμο. Με το δικό του τρόπο. Και το πατρονάρισμα δε βοηθάει σε τίποτα. Δεν υπάρχει Θεός, δικαιοσύνη και άλλες μαλακίες. Όλα είναι τυχαία. Κάποιοι είναι τυχεροί. Έτσι απλά. Κάποιοι πάλι παλεύουν με τα χέρια δεμένα και την πλάτη στη γωνία. Αφήστε μας ήσυχους λοιπόν...

Γιατί είναι αποτυχημένος ο Ε.Σ; Γιατί χωλαίνει οργανωτικά στα δύο άκρα του. Από τα ανώτατα κλιμάκια δίνονται εντολές που είναι μαλακίες, κατέρχονται στα μεσαία όπου υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα και μεταβιβάζονται στα κατώτερα όπου επικρατεί το απόλυτο μπάχαλο ημιμάθειας, ηγεσιομανίας, κουτοπονηριάς και ρέχλας. ΕΠ.ΟΠ και ανίκανοι καραβανάδες. Και στο τέλος της αλυσίδας ο φαντάρος να σέρνεται από δω και από κει και να γίνεται μάρτυρας και θύμα της διοικητικής κατάρρευσης του «περήφανου» ελληνικού στρατού...

Γιατί η ιστορική πορεία της Ελλάδας είναι μια διαρκής αποτυχία; Μα απλά γιατί ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ δεν αλλάζει. Μια ματιά στο παρακάτω κείμενο αρκεί για να πείσει…

«Ο Λαός των Αθηνών και του Πειραιώς εις πάνδημον συνελθών συλλαλητήριον, ίνα σκεφθή περί των Κοινών, ήτοι περί γενικής των κακώς εχόντων ανορθώσεως, πολιτικής τε και στρατιωτικής, ην από μακρού ήδη χρόνου επόθησε καιεζήτησε και την οποίαν το κίνημα της 15 Αυγούστου [1909!] ανέλαβε να πραγματοποιήση αποβλέπων εις το ότι τα έννομα συμφέροντα και δικαιώματά του ουσιωδώς εθυσιάσθησαν υπό το ευπρόσωπον κάλυμμα ελευθέρου πολιτεύματος, των αντιπροσώπων αυτού μεταβληθέντων εις ιδιοτελή ολιγαρχίαν, αντικαταστήσασαν τον Νόμον δια της θελήσεώς της, συνεταιρισθείσαν δε μετ’ αφορολογήτου πλουτοκρατίας, ενώ αυτός στενάζει υπό το βάρος των αδικοτάτων φόρων (...) χωρίς ν’ απολαμβάνη ως αντάλλαγμα την ασφάλειαν της ζωής, τιμής και ιδιοκτησίας του (…) Αξιοί να ίδη την Κυβέρνησιν υποβάλλουσαν το ταχύτερον εις την Βουλήν και ταύτην ψηφίζουσαν άρτιον σύστημα νομοθεσίας, υπό το πνεύμα πολέμου κατά της συναλλαγής, ανορθώσεως όλων των κλάδων της διοικήσεως και προστασίας της παραγωγής, ιδία δε (…) Να ληφθή πρόνοια περί βελτιώσεως της τύχης του εργάτου, δουλεύοντος ήδη την χειρίστην των δουλειών προς το κεφάλαιον δι’ έλλειψιν παντός προστατευτικού αυτού νόμου»

Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, Ε΄, σ. 132-134. (Ψήφισμα των επαγγελματικών σωματείων Αθηνών-Πειραιώς την ημέρα του συλλαλητηρίου)