It’s all Greek to me...

Ήρθε η ώρα να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους.

Πρώτα από όλα, αυτό εδώ που ίσως έτυχε να διαβάζετε είναι ένα blog. Δηλαδή ένα προσωπικό «ηλεκτρονικό ημερολόγιο», δεν είναι εφημερίδα, δεν καλύπτει την επικαιρότητα και δεν προάγει συγκεκριμένα πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Άρα μπορώ να γράφω ότι γουστάρω και σε όποιον αρέσει. Σε αυτό το χώρο αναλύω με βάση την υποκειμενική πραγματικότητα μου και με βάση το πόσο θυμωμένος ή όχι τυγχάνει να είμαι. Συνήθως είμαι πολύ. :@

Έχοντας βάλει αυτό στη θέση του, ας δούμε τα τρία εκείνα στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας που κάνουν αυτή τη χώρα ένα τόπο δίχως αύριο.

Ένα) Ηνωμένες Συντεχνιακές Πολιτείες Ελλάδος.
Η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας διαμορφώνεται από τις διαρκείς διαμάχες επαγγελματικών συντεχνιών που αγωνίζονται για να ζήσουν καλύτερα στις πλάτες των υπόλοιπων. Δε θα διαχωρίσουμε κανέναν εδώ. Όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι πέφτουν στο ίδιο σφάλμα. Προωθούν τις διεκδικήσεις τους αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους και το κόστος των διεκδικήσεων τους. Για το θέσουμε πιο απλά, αυτός που μπορεί και που θα προλάβει να γαμήσει τους περισσότερους την έχει καλύτερα.

Δύο) Εκπαίδευση. Το άλλοθι και η τιμωρία.
Για να βάλουμε και εδώ κάποια πράγματα στη θέση τους. Η εκπαίδευση ή μάλλον η ύλη που διδάσκεται στα σχολεία είναι μια χαρά. Φυσικά αν ρωτήσεις έναν μαθητή δεν θα του αρέσει. Εμάς μας άρεσε; Μπλα μπλα σχολεία φυλακές... Ε εννοείται ρε μαλακισμένα. Θα προτιμούσες να έκανες κάτι που να σου αρέσει περισσότερο, συμφωνώ. Εννοείται πως αν ο καθηγητής ήθελε να σε παιδαγωγήσει δεν θα περνούσε το μήνυμα του ούτε αν στο φώναζε στο μισό μέτρο. Σε αυτή την ηλικία όλοι ψάχνουν τον εαυτό τους. Το πρόβλημα είναι αλλού. Η Πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι απλά για τον ΠΟΥΤΣΟ. Δεν έχει στόχευση. Δεν έχει σύνδεση με την αγορά εργασίας και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί! Προτιμάμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά υποκρινόμενοι ότι μετά το πτυχίο δεν θα πρέπει να βγούμε εκεί έξω; Ποια κριτική σκέψη και μαλακίες προάγει το Πανεπιστήμιο; Ρε μάθε με να κάνω κάτι μπας και βρω δουλειά ρε! Δεν ξέρω αν αυτοί που το παίζουν ιδεολόγοι εκεί μέσα έχουν τις πλάτες του μπαμπά (σίγουρα), αλλά για τους υπόλοιπους όταν συγκρουστείς με 100χλμ με τον τοίχο της πραγματικότητας μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που μπήκες εκεί μέσα περιμένοντας να βγεις "επιστήμονας".

Τρία - και πάρε τα αρχίδια μου -) Επιχειρηματικότητα τι είναι αυτό;
Υπάρχει φοβερό έλλειμμα επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην έλλειψη κεφαλαίων. Δεν αναφέρομαι καν στην ανυπαρξία πραγματικού ανταγωνισμού με την εκτενή χρήση εναρμονισμένων πρακτικών. Αναφέρομαι στην έλλειψη επιχειρηματικής τόλμης και δυναμικής. Οι "επιχειρηματίες" εδώ δεν επιστρέφουν τίποτα από αυτά που κερδίζουν στην αγορά. Πείτε μου μια επιχείρηση που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει προσωπικό. ΝΑΙ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΙ. Να προσλάβει κάποιον και να επενδύσει πάνω του! Αντ' αυτού εδώ κυριαρχεί το κυνήγι προσόντων που είναι σχεδόν αδύνατον να έχει συγκεντρώσει κάποιος που μόλις βγαίνει στην αγορά! Προϋπηρεσία με το τσουβάλι και γνώσεις πάνω σε μια πληθώρα αντικειμένων. Άνθρωποι είμαστε ρε όχι η Wikipedia... Και έτσι το κυνήγι των τίτλων συνεχίζεται και έτσι απαξιώνονται ακόμη περισσότερο τα πτυχία. Και κάπως έτσι η λύση του δημοσίου που κάποτε ήταν ανέκδοτο γίνεται η βασική στόχευση και κάπως έτσι όταν αυτή η τεράστια μάζα διεκδικεί καλύτερους μισθούς (γιατί όχι σε τελική ανάλυση; έχετε δει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων στη Γαλλία με αντίστοιχες ώρες εργασίας;) όλοι οι υπόλοιποι οργιζόμαστε δικαίως, ευχόμενοι παράλληλα να χωθούμε εκεί και να "εξασφαλιστούμε".

ΜΑΛΑΚΙΕΣ... ΚΡΙΜΑ...

Τρεις παράγοντες, τρία καρκινώματα που διαρκώς διογκώνονται. Η πρόγνωση είναι ότι ο ασθενής, εμείς δηλαδή, θα καταλήξει...