Whiskey in the jar
Η τελευταία δημοσίευση γράφει Τρίτη. Η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες μέρες είχα ετοιμάσει άλλα δύο ποστάκια, για τα γνωστά «αγαπημένα» μου θέματα, που όμως έσβησα πριν τα ανεβάσω. Και αυτό γιατί και πάλι θα χαρακτηριζόμουν ως γκρινιάρης ή εμπαθής. Μόνο που αυτό που με εκνευρίζει με την κατάσταση στην Ελλάδα δεν οφείλεται σε εμπάθεια ή γκρίνια. Οφείλεται στη ντροπή.
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε γιατί δημιουργούμε νέες γενιές με νοοτροπία δημοσίων υπαλλήλων. Νοοτροπία. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον προωθεί τη λογική «να βολευτεί το παιδί», «έναν μισθό βρέξει χιονίσει», θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όταν νέοι άνθρωποι διαμαρτύρονται γιατί ενώ εργάζονται λίγο, κάποιο «συνάδερφοι» τους δεν εργάζονται καθόλου. Θα έπρεπε να αισθανόμαστε ντροπή γιατί αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως με πολλά και διάφορα πτυχία, έχουν ήδη γεράσει.
Σε μια τόσο όμορφη από άποψη φυσικού πλούτου χώρα βλέπω τους περισσότερους να είναι απόλυτα ευχαριστημένοι καπνίζοντας πακέτα τσιγάρων, γεμίζοντας τις μπάκες τους, πίνοντας φραπέ, βλέποντας μπάλα και αναλώνοντας το σάλιο τους σε συζητήσεις του κώλου.
Και όμως, με όσα θα ξόδευε κάποιος για να πιει έναν καφέ στην «παραλία» της Θεσσαλονίκης, θα μπορούσε να πάει μια εκδρομούλα. Με τόσους δημοσίους υπαλλήλους εξάλλου δεν νομίζω ότι πολλοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρόνου ή χρημάτων[οοου].
Η επιλογή είναι δική σας. Μπορείτε να σκοτώνετε το χρόνο σας κοροϊδεύοντας όσους παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, τρώγοντας ένα ακόμη κοψίδι ή μπορείτε να δοκιμάσετε πώς είναι όχι απλά να μην σκέφτεσαι τα ενοχλητικά καθημερινά προβλήματα, αλλά να μην σε νοιάζει καν γι' αυτά, μπορείτε να δοκιμάσετε πως είναι να περπατάτε στα2 χιλιόμετρα με μόνο τον άνεμο και τον ήλιο για συντροφιά...
Αν σας κουράζει και μόνο η σκέψη δυστυχώς ατυχήσατε. Έχετε ήδη γεράσει...
Υγ1. Μερικές από τις πρώτες φωτογραφίες της εκδρομής με τον διάσημο, αμάσητο Istikoglou στο Φαλακρό Δράμας εδώ.
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε γιατί δημιουργούμε νέες γενιές με νοοτροπία δημοσίων υπαλλήλων. Νοοτροπία. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον προωθεί τη λογική «να βολευτεί το παιδί», «έναν μισθό βρέξει χιονίσει», θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όταν νέοι άνθρωποι διαμαρτύρονται γιατί ενώ εργάζονται λίγο, κάποιο «συνάδερφοι» τους δεν εργάζονται καθόλου. Θα έπρεπε να αισθανόμαστε ντροπή γιατί αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως με πολλά και διάφορα πτυχία, έχουν ήδη γεράσει.
Σε μια τόσο όμορφη από άποψη φυσικού πλούτου χώρα βλέπω τους περισσότερους να είναι απόλυτα ευχαριστημένοι καπνίζοντας πακέτα τσιγάρων, γεμίζοντας τις μπάκες τους, πίνοντας φραπέ, βλέποντας μπάλα και αναλώνοντας το σάλιο τους σε συζητήσεις του κώλου.
Και όμως, με όσα θα ξόδευε κάποιος για να πιει έναν καφέ στην «παραλία» της Θεσσαλονίκης, θα μπορούσε να πάει μια εκδρομούλα. Με τόσους δημοσίους υπαλλήλους εξάλλου δεν νομίζω ότι πολλοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρόνου ή χρημάτων[οοου].
Η επιλογή είναι δική σας. Μπορείτε να σκοτώνετε το χρόνο σας κοροϊδεύοντας όσους παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, τρώγοντας ένα ακόμη κοψίδι ή μπορείτε να δοκιμάσετε πώς είναι όχι απλά να μην σκέφτεσαι τα ενοχλητικά καθημερινά προβλήματα, αλλά να μην σε νοιάζει καν γι' αυτά, μπορείτε να δοκιμάσετε πως είναι να περπατάτε στα
Αν σας κουράζει και μόνο η σκέψη δυστυχώς ατυχήσατε. Έχετε ήδη γεράσει...
Υγ1. Μερικές από τις πρώτες φωτογραφίες της εκδρομής με τον διάσημο, αμάσητο Istikoglou στο Φαλακρό Δράμας εδώ.
Υγ2. Στην κορυφή, περίπου στα 2200μ η Vodafone μου έστειλε μήνυμα που έγραφε «Η Vodafone σας εύχεται καλή διαμονή στο εξωτερικό»! Προφανώς είχα μπει στη Βουλγαρία;!
Δεν υπάρχουν σχόλια: