Birthday Blues - Retribution

Ξέρω ότι το προηγούμενο post φαινόταν πολύ απαισιόδοξο και αντηχούσε σκιές αχαριστίας. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι...

Σίγουρα δεν είμαι αχάριστος. Ακόμη και έτσι όπως είμαι σήμερα έχω πολλά περισσότερα από τόσους άλλους... Έχω μερικά καλά φιλαράκια, έχω τη Sister, κάτι ξεχασμένα παλικάρια στο Αμέρικα, έχω ένα σπιτάκι [με ανησυχητικά αυξανόμενα πάρτι κατσαρίδων μετά τις 24.00 στην κουζίνα :@], έχω τις κιθάρες μου, έχω την πισούκλα, έχω [προς το παρόν knock knock] την υγεία μου...

Δεν τα ξεχνάω ποτέ αυτά. Όμως, ο απολογισμός σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να γίνεται. Και πρέπει να είναι σκληρός. Αλλιώς γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος τους εαυτού σου. Και δυστυχώς ο δικός μου απολογισμός είναι όπως περιγράφηκε. Nothing more and nothing less...

Βέβαια, τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τραγουδήσει η Χοντρή και όπως είπε ο Neo "Where we go from here is a choice I leave to you..."

Σε άλλα νέα, ξανά ηχογράφησα τα μέρη του μπάσου στα φτωχικά κομμάτια, του φτωχικού μου project χρησιμοποιώντας νέο software και φρέσκες χορδές-δώρο ;) Γαμάνε οι D'Addario; [endorsement please]. Μπορείτε να τα ακούσετε στο πλάι.

Το έχω ξαναπεί. Δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη περίοδος για να ασχοληθεί κάποιος με τη μουσική. Πλέον τα προγράμματα προσομοίωσης είναι τόσο καλά που μόνο κάποιος διεστραμμένος δεν θα αναγνώριζε όχι μόνο την εντυπωσιακή ποιότητα τους, αλλά και την ασύλληπτη ευκολία να δοκιμάζεις και να φτιάχνεις ήχους από εξοπλισμό που φυσικά θα καταλάμβανε μια αποθήκη και οικονομικά θα γονάτιζε όλους πλην τους δημόσιους υπάλληλους :P

Το μπάσο τρέχει έναν Ampeg SVT4-Pro και η κιθάρα έναν Mesa Boogie Dual Recto και ένα Ibanez Tubescreamer. Και όλα αυτά χάρη σε κάτι πραγματάκια που λέγονται Ampeg SVX, Amplitube 2 και το λαμπρό Reaper.

Αυτά, άντε καλή εβδομάδα και υπομονή με τη ΣΠΑΣΤΙΚΗ φωνή στα λεωφορεία! Που την βρήκανε αυτήν ρε; Ο κόσμος δε θα χάνει πια τις στάσεις, απλά θα κατεβαίνει τρεις - τέσσερις πριν τη δικιά του με σπασμένα νεύρα! Επόoooμενηη Στάασηηη - Neeeext Stop - Φάαληροο... :D