Metal autumn

Μιας και λίγο ενδιαφέρον έχει να γράψω πόσο σκατά νιώθω τελευταία και αφού ο Καταυλακιώτης σταμάτησε να ακούει metal :p, ας κάνω σαν τελευταίο post του μήνα μια αναφορά σε μερικούς ακόμη νέους (σχεδόν) δίσκους.

Insomnium - Across The Dark
Δεν είναι καινούργιος δίσκος, καθώς κυκλοφόρησε το 2009, απλά τώρα τον ανακάλυψα. Οι Φινλανδοί παίρνουν τον ήχο του σουηδικού death και τον μπολιάζουν με την post metal αβάσταχτη σκοτεινιά. Ειδικά τα φωνητικά είναι εντελώς post φάση και γενικά το ηχοτοπίο είναι πολύ πιο αργό και ανοιχτό από το σουηδικό. Φανταστική ατμόσφαιρα, αν μπορείς να χαρακτηρίσεις έτσι τον πόνο, τη μοναξιά και την απόγνωση που αναβλύζουν τα κομμάτια.

Stone Sour - Audio Secrecy
Το γνωστό κομμάτι τους ακούγεται σαν ringtone για το έτερο ήμισυ στο 90% των κινητών :p Αυτό σημαίνει πως το side project των Taylor και Root των Slipknot(!) έχει γίνει πλέον ραδιοφωνική μπάντα. Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό του δίσκου, είναι ραδιοφωνικός, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ναι έχει βαριά riff, αλλά πλέον δεν είναι metal βαριά, αλλά radio-rock βαριά, ενώ τα καθαρά κομμάτια είναι μπροστά και κέντρο. Πάντως πρόκειται για ποιοτική δουλειά, μακάρι να ήταν έτσι όλες οι ραδιοφωνικές μπάντες για να λέμε την αλήθεια. Mainstream λοιπόν, αλλά καλό.

Heaven Shall Burn - Invictus
Οι Γερμανοί παίζουν ένα μείγμα metalcore με πολλά industrial στοιχεία. Εντελώς κορεσμένος ήχος, δηλαδή μιλάμε για τόνους από φιζ. Αλλά παραδόξως το αποτέλεσμα είναι αρκετά δυνατό και σ'αυτό βοηθάνε τα σκισμένα φωνητικά [με κοινωνικό στίχο] και κάτι έξυπνες μελωδίες που ξεχωρίζουν μέσα από το χάος του gain στο 11 \m/

Kamelot - Poetry For The Poisoned
Το Black Halo ήταν έπος, το Ghost Opera είχε καλά κομμάτια, αλλά ομολογώ ότι η τελευταία τους δουλειά δεν μου πολυάρεσε. Δεν είναι ότι δεν είναι καλό, απλά δεν με κέρδισε. Για να είμαι ειλικρινής το βρήκα λίγο βαρετό. Δε ξέρω γιατί. Οι οπαδοί του ήχου θα γουστάρουν, οι υπόλοιποι ας ξαναβάλουν το Black Halo ;)

Dagoba - Poseidon
Όπως και οι Heaven Shall Burn, η προηγούμενη δουλειά των Γάλλων ήταν πνιγμένη στο gain, όμως συνδύαζε σχετικά καθαρά φωνητικά και ωραίες ενορχηστρώσεις και έτσι ήταν ένα πολύ δυνατό άκουσμα. Και εδώ διατηρούν τον ήχο τους, αν και περισσότερο σφικτό και καθαρό με πολλά [αλλά πολλά] riff πολυβόλο. Όμως για να λέω την αλήθεια, έχασαν λίγο από εκείνο το ιδιαίτερο στυλ που είχαν στο Face The Colossus και ακούγονται περισσότερο σαν τις υπόλοιπες μπάντες του χώρου. Πάντως είναι πάρα πολύ καλό για κοπάνημα, αν και ίσως λίγο βαρετό για αυτούς που δεν γουστάρουν το πολύ ρυθμικό metal.

Spiritual Beggars - Return To Zero
Spiritual Beggars με Apollo; WTF; Εντάξει έχει φωνάρα, αλλά δεν ξέρω ποσό κολλάει με τον ήχο τον Beggars, αυτή την τσαμπουκαλεμένη βρωμιά. Μάλλον δεν πολυκολλάει και μπορεί γι'αυτό ο δίσκος να μην ακούγεται σαν τα προηγούμενα τους. Ακούγεται σαν project του Amot με τους Firewind :@ Όταν γκρουβάρει το κάνει εξαίσια, αλλά όταν αρχίζει να τραγουδάει ο Apollo περιμένω να σκάσει μύτη κάνα solo του Gas :p Είναι καλό [εντάξει το είπα για όλους τους δίσκους στο post, αλλά είναι καλοί!], αλλά δεν είναι το Spiritual Beggars που περίμενα γαμώτο! Bring Spice back! :p

James Labrie - Static Impulse
Δεν μου αρέσει η φωνή του Labrie, ορίστε το είπα. Δεν μου άρεσαν ούτε οι τελευταίοι δίσκοι των Dream Theater [η τύχη των οποίων αγνοείται μετά τη φυγή του Portnoy]. Έλα όμως που αυτό εδώ είναι δισκάρα! Ίσως και ο καλύτερος δίσκος που άκουσα τελευταία! Λαχταριστά, βαριά, γκρουβάτα riff! Ο Labrie να ακούγεται νέος! Φανταστική παραγωγή! Τίποτα άλλο! Ακούστε το! \m/