Ο τελευταίος πόλεμος

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος. Ήταν λες και η ανθρωπότητα απελευθέρωσε από τα σωθικά της τους χειρότερους εφιάλτες της και τους εξαπέλυσε για να την κατασπαράξουν. Και όμως επιβίωσε...

Τότε ήταν η στιγμή που η ανθρωπότητα θα έπρεπε να κοιτάξει για τελευταία φορά τις στάχτες που είχε αφήσει πίσω της, να κοιτάξει μπροστά και να πει "ποτέ ξανά". Ήταν η ευκαιρία να οικοδομηθεί ένα νέο μέλλον, πέρα από διαχωριστικές γραμμές, νεκρές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδεολογίες και φόβο. Και όμως δεν το κάναμε... Και όμως μοιάζει να οπισθοδρομούμε ολοταχώς...

Ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, η εκμετάλλευση, οι τρομερές ανισότητες επιστρέφουν και πάλι. Η ανθρωπότητα μοιάζει να βαδίζει με διστακτικά και αβέβαια βήματα σε ένα σκοτεινό δρόμο. Μα τι κάνουμε; Δεν έχουμε μάθει τίποτα; Είναι τόσο δύσκολο να απελευθερωθούμε από βλακώδεις αντιλήψεις; Είναι τόσο δύσκολο στα αλήθεια απλά να σεβαστούμε τη ζωή; Πως έχει καταφέρει ένα ον που έσπασε κάθε περιορισμό που του έβαλε η φύση του, που πέταξε στον ουρανό, που δοκιμάζει τα όρια της σκέψη του, να παγιδευτεί στο σκοτάδι των ίδιων του των ιδεολογημάτων και των οικονομικοκοινωνικών κατεστημένων;

Εκείνος έπρεπε να είναι ο τελευταίος πόλεμος... Ο πόλεμος με ότι χειρότερο είχαμε μέσα μας. Αλλά δεν ήταν... Και τώρα περισσότερο από μισό αιώνα μετά ο κόσμος στριφογυρνάει και πάλι ανήσυχος... Που θα πάμε από δω και πέρα μοιάζει να είναι κάτι που κανείς δε θέλει να ξέρει. Προσπαθούμε να μείνουμε γατζωμένοι στα γρανάζια μιας χαλασμένης μηχανής, να τη λαδώσουμε με αίμα και πόνο... Κρίμα που αυτά τα γρανάζια στο τέλος θα μας συνθλίψουν όλους...

ΥΓ. Δείτε αυτό το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ.