Η πιο όμορφη ιστορία

Οι οπαδοί των θρησκευτικών δοξασιών συχνά υπερασπίζονται τα ιερά τους κείμενα με το επιχείρημα ότι είναι συμβολικά, μεταφορικά, ότι η αστεία απλότητα τους είναι εκ σχεδιασμού για να γίνουν κατανοητά από τα εξίσου απλοϊκά μυαλά στα οποία απευθύνονται. Εγώ από την άλλη δε διακρίνω κανένα συμβολισμό στην πίστη σε πανταχού παρούσες οντότητες γεμάτες εκδικητικότητα και μίσος για τα δημιουργήματα τους.

Όμως πέρα από τις ανοησίες των θρησκειών υπάρχει μια άλλη, πολύ πιο όμορφη ιστορία. Μια ιστορία που δε χρειάζεται φαντασία για να ειπωθεί. Μια ιστορία που δε βασίζεται στον τρόμο της τιμωρίας και του θανάτου για να επιβληθεί, αλλά στο μεγαλείο της δημιουργίας. Μια ιστορία που δεν απαιτεί από τον άνθρωπο να κλείσει τα μάτια του και να πιστέψει σε παραλογισμούς, αλλά να τα ανοίξει και να κοιτάξει στο άπειρο του ουρανού.

Δε χρειάζομαι καμιά ιστορία για ανύπαρκτες ιστορικά προσωπικότητες, σαν τον Ιησού, για να μιλήσω για τον κύκλο της ζωής στο σύμπαν. Όταν γνωρίζω ότι κάθε άτομο άνθρακα στο σώμα μου, κάθε κομμάτι ύλης που αντιλαμβάνομαι σαν την πραγματικότητα γύρω μου δημιουργήθηκε βαθιά μέσα στη φλεγόμενη καρδία ενός αστεριού που πεθαίνει και ότι ο θάνατος του έδωσε ζωή σε νέα άστρα, πλανήτες και ίσως άλλα όντα, οι ιστορίες που δημιούργησαν μικρά μυαλά, βυθισμένα στην άγνοια και το φόβο ωχριούν.

Το σύμπαν αναγεννιέται από τις στάχτες του εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια σε έναν κύκλο αφάνταστης απλότητας και μεγαλείου. Η επιστήμη, δηλαδή η χρήση της λογικής, μας έδωσε τη δυνατότητα να μάθουμε αυτή την ιστορία. Και όμως για κάποιο λόγο οι άνθρωποι βρίσκουν πιο γοητευτικό το βασανισμό ενός μυθικού προσώπου με καρφιά και σταυρούς από ότι την πραγματικότητα. Για να ζήσουμε δε πέθανε κανένας μικρός άνθρωπος. Για να ζήσουμε ένα άστρο πέθανε. Τόσο απλά...

Αν δεν ξέρετε για τι μιλάω δεν πειράζει. Μπορείτε να χαρείτε τις παγανιστικές δραστηριότητες των πρωτόγονων προγόνων μας...