Είχα αρχίσει να γράφω αυτό το post αρκετά διαφορετικά. Θα μιλούσα και πάλι για την ιερή αγελάδα της μεταπολίτευσης, το Δημόσιο, η προστασία του οποίου είναι από ότι φαίνεται το ύστατο πατριωτικό καθήκον της πλειοψηφίας των πολιτών και πολιτικών μέχρι τελικής πτώσεως, για την σπασμωδική και ολέθρια αναζήτηση κρατικών πόρων μέσω μιας φορολογικής επιδρομής επί αδίκων, όταν το πρόβλημα είναι βαθιά διαρθρωτικό (πολυνομία και ανικανότητα των κρατικών λειτουργών) και βαθιά κοινωνικό (νοοτροπία φοροδιαφυγής και απάτης), για την συντριβή των νέων με την αχαλίνωτη πλέον ανεργία... Αλλά τα έσβησα. Τι νόημα έχει να διαβάσετε ακόμη μερικές αράδες από έναν άνεργο πολίτη; Στο κάτω κάτω τι ειδικό βάρος μπορεί να έχει η άποψη μου; Οι περισσότεροι έχετε ήδη διαμορφωμένη άποψη, ορθή ή παράλογη.
Αυτές είναι μερικές πολύ σκοτεινές μέρες, παρά τον καλοκαιρινό ήλιο. Δε βοηθάει το ότι δεν προσυπογράφω σε φτηνές φιλοσοφίες περί "θετικής σκέψης". Είμαι βαθιά ορθολογιστής και κυνικός. Όχι απλά γιατί αυτό μου έμαθε η δική μου εμπειρία, αλλά γιατί αυτός είναι ο νόμος της φύσης. Είναι ο νόμος της τυχαιότητας, ένα μεγάλο παιχνίδι πιθανοτήτων...
Και έτσι κάπως στέκομαι ακίνητος στη μικρή γωνιά μου, του τίποτα και του πουθενά, ενώ όλα τρέχουν γύρω μου. Κοιτάω το θολό τοπίο και γελάω με τον εαυτό μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια: