Πικρές αλήθειες
Η επιθανάτια εμπειρία
Η απόφαση για το δημοψήφισμα από τον Παπανδρέου ήταν μια κίνηση εξαιρετικά κακού χρονισμού και τακτικής αστοχίας. Ήταν μια κίνηση πολιτικής αυτοκτονίας και εξανέμισε την (όποια) αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό. Από την άλλη όμως αποτέλεσε, για το εσωτερικό, μια σχεδόν επιθανάτια εμπειρία. Ξαφνικά όλοι είδαν την πολύ πραγματική πιθανότητα εξόδου από το ευρώ και της άτακτης χρεοκοπίας και έστω για λίγο σταμάτησε η κακοφωνία, η παραπληροφόρηση και οι ημιμαθείς σαχλαμάρες που ο καθένας ανέξοδα αράδιαζε. Βρεθήκαμε μπροστά στο πραγματικό δίλημμα. Ευρώ ή δραχμή.
Η Ιθάκη του αυτονόητου
Έπρεπε να φτάσουμε πέρα από την κόψη για να διανοηθούν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι οι επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Ακόμη και η ιδέα της συνεννόησης προκαλεί ρίγη στους παλαιοκομματικούς στρατούς και στους καρεκλοκένταυρους, γιατί ακυρώνει την πιο εύκολη δυνατή πολιτική, αυτή της ευθείας ρήξης και της ακραίας πόλωσης. Στην Ελληνική Δημοκρατία δεν υπάρχει κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας όπως σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό που μοιάζει σαν κάτι το φυσικό για μια χώρα σε τρομερή κοινωνική και οικονομική κρίση, δηλαδή η σύμπραξη των πολιτικών δυνάμεων για τη χάραξη μιας κοινής στρατηγικής, εδώ μοιάζει σαν ένα επικίνδυνο και επικό ταξίδι προς την Ιθάκη του αυτονόητου.
Το σταυροδρόμι
Όποια και αν είναι η νέα κυβέρνηση, πιστεύω ότι οφείλει για πρώτη και αν θέλετε για τελευταία φορά να ενημερώσει τους πολίτες για το τι έχουμε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε και πιο είναι το κόστος των επιλογών μας. Η μικρή μας Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, μόνο που κανένα μονοπάτι δεν είναι εύκολο και δεν είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει στο φως. Το αντίθετο μάλλον. Μοιάζει ότι πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο γρήγορο και εύκολο θάνατο ή τον αργό και δύσκολο. Η παραμονή στο ευρώ σημαίνει την ανάληψη της ευθύνης για δραστική περικοπή των εισοδημάτων και του βιοτικού μας επιπέδου, με αντάλλαγμα τη δανειακή κάλυψη των χρεών μας και μόνο. Η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει την τάχιστη οικονομική κατάρρευση μέσα σε συνθήκες άτακτης κοινωνικής διάλυσης.
Μεταξύ σφύρας και άκμονος
Η ελληνική οικονομία έχει χάσει εδώ και καιρό την παραγωγική της βάση. Είναι μια οικονομία κακών ιδιωτικών υπηρεσιών και ενός πληθωρικού, αντιπαραγωγικού κράτους. Υπάρχει η περιρρέουσα αντίληψη ότι δήθεν το ΑΕΠ μας είναι μεγάλο και επαρκεί για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών. Πρόκειται για μια μεγάλη ανοησία. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το εγχώριο παραγόμενο προϊόν βασίζεται άμεσα ή έμμεσα στην κρατική ενίσχυση (επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, ελαφρύνσεις, απαλλαγές, έργα, διαφημίσεις) και κατά συνέπεια σε δανειακό χρήμα. Μόλις στερέψει (και έχει ήδη γίνει) αυτός ο δίαυλος το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί σημαντικά (ήδη συντελείται). Όχι απλά το χρέος, αλλά ολόκληρη η οικονομία μας δεν είναι βιώσιμη στην υπάρχουσα μορφή της. Αμφιβάλλω πολύ ότι η αγχόνη μιας πολιτικής σκληρής λιτότητας θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα από τη δαμόκλειο σπάθη της δραχμής. Χρειάζεται πολύς χρόνος για την ολική ανασυγκρότηση μιας οικονομίας, χρόνος που απλά τελείωσε.
Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω
Είναι όμως στα αλήθεια η Ελλάς η γη των αργόσχολων που έβγαιναν στη σύνταξη στα 30, που κορόιδεψε ολόκληρη την αθώα Ευρώπη και που ταρακούνησε ολομόναχη τα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού; Είναι η χώρα που δικαίως ξεφτιλίζεται από τους συνετούς και αναμάρτητους Γερμανούς; Όσο τραγική και αν είναι η πολιτική και οικονομική μας οργάνωση, όσο κάφροι και αν είμαστε, θα είμαστε τουλάχιστον και ηλίθιοι αν πιστεύαμε ότι το αναιμικό 2% της Ευροζώνης κατάφερε να κάνει τέτοια τρομακτική ζημιά.
Η Ελλάδα ήταν μια ακόμη χώρα που έπεσε θύμα του υπερδανεισμού που χαρακτήρισε ολόκληρη την λειτουργία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος την τελευταία εικοσαετία. Πέρα από τις πολιτικές διευκολύνσεις που παρείχε στις κυβερνήσεις η πρόσβαση στο άφθονο χρήμα, η κρίση οφείλεται σε ένα θεμελιώδες, ολέθριο σφάλμα της μοντέρνας οικονομικής θεωρίας. Σύμφωνα με αυτή μπορεί να επιτευχθεί ένα βιώσιμο επίπεδο δανεισμού γιατί αναμένεται ότι η οικονομία κάθε χώρας θα αναπτύσσεται εκθετικά ad infinitum και έτσι θα καλύπτει τους τόκους των χρεών. Φυσικά, όπως είναι προφανές σε κάθε λογικό άνθρωπο κάτι τέτοιο είναι ένα παράδοξο. Είναι μαθηματικά, λογικά, φιλοσοφικά και μεταφυσικά ακόμη αν θέλετε Α Δ Υ Ν Α Τ Ο.
Το φτερούγισμα της πεταλούδας
Είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση των χρεών των κρατών και των ιδιωτών, μέσα από τα κατάπτυστα χρηματοπιστωτικά παράγωγα ή με όποιο άλλο εύηχο όνομα τα καλούν, που μια μικρή οικονομία κατάφερε να είναι στο μάτι ενός παγκόσμιου οικονομικού κυκλώνα. Ο κυκλώνας αυτός δεν είναι συνέπεια παρά της ανεξέλεγκτης σπέκουλας που αποτελεί τον πυρήνα των οικονομικών συναλλαγών. Παραπολιτικές ειδήσεις φτάνουν στο σημείο να γίνονται πυρομαχικά για τη χειραγώγηση των αγορών και στη συνέχεια των κυβερνήσεων. Τα χρηματιστήρια ανεβαίνουν και κατεβαίνουν επειδή ο τάδε πήρε τηλέφωνο τον δείνα. Οι μοντέρνες πολιτικές στοχεύουν στο να "ηρεμούν" τις αγορές! Σας παρακαλώ πείτε μου ότι αυτό ακούγεται σε όλους σας τόσο τραγελαφικό όσο σε εμένα... Αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές ζωντανών ανθρώπων, τον πλανήτη ολόκληρο, λαμβάνονται για να καθησυχάζουν τις... αγορές... Η ανθρωπότητα έχει παγιδευτεί σε μια εικονική πραγματικότητα που μόνη της δημιούργησε.
Η σπείρα του θανάτου
Φυσικά αυτό που θέλουν για να "ηρεμήσουν" οι αγορές είναι σημάδια δημοσιονομικής πειθαρχίας και οικονομικής ανάπτυξης. Θέλουν νούμερα για να ταΐσουν τις εξισώσεις που βγάζουν άλλα νούμερα και που αυτά βγάζουν ακόμη περισσότερα νούμερα, που έχουμε αποφασίσει να τα ονομάζουμε χρήματα.
Όμως η οικονομική ανάπτυξη είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολη στις κορεσμένες και υπερχρεωμένες δυτικές οικονομίες. Έτσι λαμβάνονται μέτρα λιτότητας σαν ένδειξη καλής θέλησης προς τις αγορές. Τα μέτρα οδηγούν στον περιορισμό της ροής δανεικών και στην ασφυξία της παραγωγικής οικονομίας, που εξαρτάται από αυτά. Έτσι γίνεται επιτακτική η μείωση του κόστους παραγωγής που πλέον μεταφράζεται σε μειώσεις μισθών και στην απώλεια θέσεων εργασίας, αφού η παραγωγή έχει μεταφερθεί στις αναδυόμενες οικονομίες. Αυτό με τη σειρά του μειώνει την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, που μειώνει τη ζήτηση και τα κέρδη, πράγμα που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και η σπείρα συνεχίζεται μέχρι την πλήρη οικονομική εξόντωση.
Οι οικονομικοί κύκλοι πλέον είναι τόσο σύντομοι που δεν έχει νόημα να μιλάμε για ύφεση και ανάπτυξη. Το χρηματοπιστωτικό μοντέλο του δανεισμού και της σπέκουλας των χρηματιστηρίων έφτασε στο θεωρητικό του τέλμα. Όσοι οικονομολόγοι ακόμη δεν το βλέπουν είναι προσκολλημένοι σε ένα δόγμα που καταστρέφει ολόκληρη την ανθρωπότητα και ότι έχει καταφέρει τα τελευταία 70 χρόνια.
Δημοκρατική εκτροπή
Και ενώ όλες οι ανεπτυγμένες χώρες βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση εξαιτίας της υπερχρέωσης τους και της απόλυτης εξάρτησης τους από ένα δυσλειτουργικό σύστημα, παρατηρούμε να εκδηλώνεται κάτι νέο. Η απροκάλυπτη παρέμβαση στα εσωτερικά άλλων χωρών. Οι παρεμβάσεις και τα γεωπολιτικά παίγνια εξουσίας και δύναμης είναι κάτι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ιστορία, ποτέ όμως δεν είχαμε τέτοιες πιέσεις αποκλειστικά και μόνο για να μην πέσουν οι μονάδες ενός χρηματιστηρίου.
Το είδαμε με την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία. το βλέπουμε τώρα και με την Ιταλία. Ακόμη και αν οι ηγέτες μας είναι ανίκανοι και πρέπει να παραχωρήσουν τις θέσεις τους, αυτό πρέπει να γίνεται με τους όρους των πολιτών, με τους όρους της Δημοκρατίας την οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο δυτικός κόσμος.
Μια κραυγή
Για όνομα της ανθρωπότητας, τι κάνουμε;! Δεν είναι δυνατόν να βιώνουμε αυτές τις εξελίξεις. Ένα είδος που τολμάει να σκέφτεται πέρα από τα όρια της κατανόησης του, που οραματίζεται πέρα από τα άκρα του σύμπαντος να έχει παγιδευτεί σε ένα παρωχημένο μοντέλο ανταλλαγής υλικών αγαθών και τίποτα παραπάνω. Αυτό είναι όλο. Είναι ένα σύστημα που χρειάζεται αλλαγή. Είναι απλά μια παραδοχή. Δεν είναι φυσικός νόμος, δεν είναι πραγματικές αλυσίδες, δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ!
Είναι αστείο. Είναι γελοίο. Είναι τραγικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια: