The pirate... way

Η πειρατεία λογισμικού και οι προσωπικοί υπολογιστές έχουν βίους παράλληλους. Και όσο εξελίσσονται αυτοί, τα ψηφιακά μέσα διανομής, αλλά και οι μέθοδοι προστασίας, άλλο τόσο εξελίσσονται και οι ψηφιακοί Μπαρμπαρόσα. Από το floppy, στις δισκέτες, στα cd και τα dvd και τέλος στον ωκεανό των torrents και του internet.

Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος της πειρατείας οφείλεται στην άυλη φύση του προϊόντος. Είναι πολύ πιο εύκολο να κατανοήσεις και να δικαιολογήσεις το κόστος κάτι φυσικού και μηχανικού, από ότι ενός προγράμματος. Η αίσθηση της κλοπής περισσότερο ταυτίζεται με το να αρπάξεις κάτι που μπορείς να το αγγίξεις, παρά να πατήσεις μερικά OK και Next.

Οι μεγάλες εταιρείες λογισμικού θρηνούν χωρίς τέλος για τα δήθεν δεινά που τους επιφέρει η ανεξέλεγκτη πειρατεία (αν και λιγότερο σε σχέση με άλλους κλάδους) και έτσι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο με διάφορους τρόπους που συνήθως σπάνε τα νεύρα του τελικού *νόμιμου* χρήστη. Οι διάφορες ευφάνταστες μέθοδοι ενεργοποίησης και ταυτοποίησης σπάνια δουλεύουν καλά και τουλάχιστον μια φορά θα σου σπάσουν τα νεύρα ή θα αχρηστεύσουν το λογισμικό που αγόρασες.

Οι ίδιες οι εταιρείες γίνονται ο χειρότερος εχθρός του εαυτού τους, θεωρώντας όλους τους χρήστες απατεώνες και αγνοώντας επιδεικτικά ολόκληρες κατηγορίες χρηστών, που πολύ εύκολα θα αγόραζαν το λογισμικό τους αν αυτό προσφερόταν σε μια λογική τιμή.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα λογισμικό που χρησιμοποιείται κατά κόρον από χομπίστες ή απλούς χρήστες. Το Photoshop της Adobe και το Office της Microsoft βρίσκονται πάντα στην κορυφή της λίστας με το παράνομο λογισμικό. Πόσο δύσκολο θα ήταν αυτές οι εταιρείες να δημιουργήσουν μια άδεια για μη εμπορική χρήση; Αν η άδεια αυτή κόστιζε 40-50 ευρώ δεν θα προσέλκυαν χρήστες που απλά δε θέλουν να διαθέσουν μερικές χιλιάδες ευρώ για να κάνουν την πλάκα τους και ευχαρίστως θα έδιναν ένα λογικό ποσό ως αντίτιμο;

Το να προσπαθούν να χτυπήσουν την πειρατεία με νόμους και κλειδώματα είναι άσκοπο. Η ψηφιακή φύση κάνει αδύνατο τον οποιοδήποτε πλήρη έλεγχο. Αντίθετα θα έπρεπε να σκεφτούν μια κλιμακούμενη αδειοδότηση. Όχι κουτσουρεμένα προγράμματα. Άφησε με να το δοκιμάσω (γιατί την έχω πατήσει με προγράμματα που δεν έχουν demo και τελικά αποδείχτηκαν άθλια) και στη συνέχεια δώστε μου την επιλογή να αγοράσω μια άδεια σε λογική, για να μην πω σε χαμηλή τιμή.

Νομίζω ότι τα κέρδη τους θα εκτοξεύονταν στα ύψη. Φυσικά υπάρχουν πάντα και αυτοί που θα κλέβουν γιατί απλά μπορούν. Και υπάρχει και η όλη ιδέα ότι το λογισμικό θα έπρεπε να είναι ελεύθερο. Και θα έπρεπε. Αλλά μιλάω με τους όρους του τρέχοντος οικονομικού μοντέλου.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι το Reaper. Είναι σχεδόν επαγγελματικού επιπέδου και προσφέρει όχι απλά την πλήρη έκδοση για απεριόριστη δοκιμή, αλλά και μια πάρα πολύ λογική αδειοδότηση. Δεν έχω μετανιώσει που το πλήρωσα, σε αντίθεση με κάποια άλλα πράγματα...

Αν δεν αλλάξουν τακτική οι εταιρείες, οι μικτοί Μπαρμπαρόσα που κρύβουμε μέσα μας απλά θα φωνάζουν "Χαρ! Χαρ!" σε κάθε download.

Σημείωση: Το άρθρο αυτό ούτε επικροτεί, ούτε ενστερνίζεται, αλλά ούτε και καταδικάζει απερίφραστα την πειρατεία. Απλά παραθέτει μια γνώμη.