Ο τελευταίος μεσημβρινός

Στον πλέον αξιομνημόνευτο μονόλογο από την ταινία Fight Club, o χαρακτήρας του Tyler Durden λέει: "We're the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won't. And we're slowly learning that fact. And we're very, very pissed off."

Η ταινία γυρίστηκε το 1999 και πραγματικά αντικατόπτριζε το πνεύμα της περιόδου, που χαρακτηρίστηκε από την τρομακτική οικονομική "ανάπτυξη" της Δύσης, μια ανάπτυξη βασισμένη στην αποσύνδεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος από ότι θα αποκαλούσαμε πραγματική παραγωγική οικονομία και στην αυτονόμηση του σε ένα πεδίο παραγωγής ασύλητου χρηματικού πλούτου.

Πλέον όμως κάτι έχει αλλάξει. Και αυτό γιατί εμείς είμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο κοινωνικό πόλεμο και μια μεγάλη οικονομική κρίση. Εμείς δεν είμαστε τα παραγκωνισμένα μεσαία παιδιά της οικογένειας, εμείς είμαστε οι νέοι δούλοι.

Η παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα είναι αδιανόητη. Η ελίτ δοκιμάζει να δει μέχρι πόσο μπορεί να πιέσει, μέχρι πόσο μπορεί να χλευάσει και να καταπατήσει τις ελευθερίες μας, μέχρι πόσο μπορεί να εξευτελίσει την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας με πολιτικούς υποχείρια, φερέφωνα και μαριονέτες, μέχρι πόσο βαθιά θα υποκληθούμε και πόσο χαμηλά θα γονατίσουμε.

Οι τύραννοι, οι μπάσταρδοι, με τους γραφειοκράτες υποχείρια τους μοιράζουν την Αυτοκρατορία. Αγοράζουν και πουλούν τους υποτελείς τους, τις ζωές μας, τον πλανήτη μας.

Και εμείς χαϊδεύουμε τις αλυσίδες μας και γονατίζουμε πιο χαμηλά. Δηλώνουμε την υποταγή μας σε ένα εγκληματικό, αδιέξοδο και παράλογο σύστημα, αποχαυνωμένοι από τον άρτο και τα θεάματα, αδύναμοι, οκνηροί, ελεεινοί.

Μιλάνε για φόρους και μέτρα και μισθούς πείνας και εμείς στεναχωριόμαστε γιατί δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τα σκουπίδια που είχαμε συνηθίσει. Γιατί δεν θα μπορούμε να γεμίζουμε το πελώριο κενό μας με ακριβό τίποτα.

Αντί να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, σαν μια περήφανη φάλαγγα, διαλέγουμε να τρέξουμε μακριά. Μήπως και έτσι αποφύγουμε την πραγματικότητα και την ιστορική μας ευθύνη. Εμείς οι ριψάσπιδες.

Μόνο που τρέξαμε τόσο μακριά που περάσαμε τον τελευταίο μεσημβρινό και τώρα δεν έχουμε που αλλού να κρυφτούμε. Και όλα καταρρέουν...

Wallow in sardonic fear while your will breaks like glass
Throw on the blinders, ignore the signs
Sink ever deeper, swallow the lie.

How far did you think that you could run?
You crossed the last meridian
As life passes you by.

Outside the fishbowl looking in
Clarity to bear witness
Oblivious and obstinate
And you’re a fucking mess.
Seal all the exits, tie your own hands
Burn all the bridges, head in the sand.

Awaken.

Singing the same tired old song
Predictable and somnambulant
Suffering from terminal uniqueness
When will you awaken?

How far did you think that you could run?
You crossed the last meridian
And it's all, it’s all coming down now
As the clock ticks on
Your life is passing by.
Your life is passing by.

Lamb Of God - Terminally Unique