Metal 2013 Q2

Εκεί που στο πρώτο τρίμηνο είχα απογοητευτεί οικτρά και είχα αρχίσει να ανησυχώ για την ποιότητα των metal κυκλοφοριών του 2013, μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους αντέστρεψε ολοκληρωτικά το κλίμα. Κάψα και metal \m/.
 
Dark Tranquillity - Construct
Πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι η κριτική για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες; Για εμένα είναι μακράν και χαλαρά ο δίσκος της χρονιάς, απλά το τέλειο απόσταγμα του ήχου των Σουηδών. Η τελειοποίηση μιας συνταγής που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν και σε αντίθεση με τους συμπατριώτες τους όχι απλά δεν χάλασε με το πέρασμα του χρόνου αλλά βελτιώθηκε σταδιακά για να φτάσει σε αυτήν την κυκλοφορία.

Ο ήχος είναι χωρίς αμφιβολία Dark Tranquillity με ότι αυτό συνεπάγεται. Είτε θα τον λατρέψετε είτε θα σας αφήσει αδιάφορους. Όμως υπάρχει κάτι το πολύ ισχυρό στις δημιουργίες μιας μπάντας που λειτουργεί αρμονικά σε όλα τα επίπεδα.

Οι συνθέσεις ρέουν αβίαστα. Εξαιρετικές επιλογές στις δυναμικές, εκεί όπου τα κομμάτια αναπνέουν, ανεβάζουν και κατεβάζουν ρυθμούς αβίαστα, κινούνται μέσα από μελωδίες και ξεσπάσματα με απόλυτη φυσικότητα. Τα φωνητικά τελειοποιημένα. Απόλυτα κατανοητά και για πρώτη φορά με πραγματικά καλογυαλισμένα καθαρά να τονίζουν την φανταστική στιχογραφία.

Ο δίσκος είναι πιθανότατα ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Dark Tranquillity, είναι από τώρα ο δίσκος της χρονιάς και τολμώ να πω από τους καλύτερους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Άκου κοκοκο: ΟΛΟ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. Την limited edition κιόλας.

Amon Amarth - Deceiver Of The Gods
Οι έτεροι Σουηδοί  μπορούν να παρομοιαστούν με μια καλολαδωμένη πολεμική μηχανή. Είναι προβλέψιμοι, δογματικοί στον ήχο τους, αλλά τόσο αποτελεσματικοί που ισοπεδώνουν εύκολα τον ανταγωνισμό τους.

Πολύ καλύτερη κυκλοφορία από το Surtur Rising και σχεδόν ισάξιο με το Twilight Of The Thunder God ξεχειλίζει από βίκινγκ ρίφφ και μελωδίες. Είναι τόσο επικό που πρέπει σοβαρά να σκεφτούν να αφήσουν την βόρεια μυθολογία (φτάνει πια) και να πιάσουν το... Game Of Thrones! Θα γίνει χαμός! \m/

Μετά από μια δυο ακροάσεις καταλαβαίνεις γιατί οι Amon Amarth είναι τόσο δημοφιλείς. Γιατί σε αντίθεση με τις περισσότερες death metal μπάντες ξέρουν να γράφουν τραγούδια. Ποτέ δεν χάνονται μέσα στην κινούμενη άμμο της τεχνικής για την τεχνική, μάλιστα από αυτή την σκοπιά τα κομμάτια είναι ως και απλοϊκά, αλλά διάολε είναι από τις ελάχιστες μπάντες που καταλαβαίνουν το τι σημαίνει metal με τις γροθιές ψηλά. ΠΩΡΩΣΗ \m/

Α ναι και η παραγωγή του Andy Sneap είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ.

Άκου κοκοκο: As Loke Falls.

The Ocean - Pelagial 
Οι κυκλοφορίες της γερμανικής κολεκτίβας είναι πάντοτε ενδιαφέρουσες αλλά και πολύ ιδιαίτερες. Καθώς καλύπτουν ένα πολύ ευρύ μουσικό φάσμα οι συνθέσεις άλλοτε δουλεύουν με φανταστικά αποτελέσματα και άλλοτε σπάνε τα μούτρα τους.  Στην τελευταία τους κυκλοφορία συμβαίνει ευτυχώς το πρώτο. Το Pelagial (καλοκαιρινός τίτλος :p) ήταν ο πρώτος δίσκος του 2013 που μου άρεσε πραγματικά και τον έλιωσα στις ακροάσεις.

Ο ήχος είναι progressive όσο δεν πάει, όμως ποτέ δεν πέφτει στην παγίδα του βαρετού και προβλέψιμου ελιτίστικου ξερατού των Dream Theater των τελευταίων ετών για παράδειγμα. Μάλιστα ο δίσκος είναι μια πελώρια σύνθεση, είναι ένα τεράστιο κομμάτι που γράφτηκε για να είναι ορχηστρική μουσική και φαίνεται. Βλέπετε οι Ocean κυκλοφόρησαν τον δίσκο σε μια έκδοση αποκλειστικά instrumental και σε μια με φωνητικά. Και όπως ήταν αναμενόμενο η έκδοση με τα φωνητικά είναι μια κουράδα.

Ξενέρωτα γκαρίσματα και δήθεν κλαψιάρικα φωνητικά υποβαθμίζουν τις εξαιρετικές συνθέσεις και τις κάνουν να ακούγονται σαν αυτές μιας djent στυλ μπάντας του σωρού. Αγνοήστε την και αφεθείτε στο ηχητικό ταξίδι στα βάθυ του πελάγους της ορχηστρικής έκδοσης.

Στο σημείο αυτό αξίζει να κάνουμε μια μικρή αναφορά σε ένα φαινόμενο στο μοντέρνο metal. Ο ήχος του πια είναι τόσο ευρύς, τόσο τεχνικός και τόσο πλούσιος που σε πολλές περιπτώσεις τα φωνητικά είναι άχρηστα. Μοιάζουν με μια καταναγκαστική συμμόρφωση στην παραδοσιακή φόρμα της δημοφιλούς μουσικής.

Όταν όμως μπαίνεις στον κόπο να γράψεις τόσο πολύπλοκες συνθέσεις, το οφείλεις στην δημιουργία σου να την αφήσεις στην αγνή της μορφή, χωρίς να την βαρύνεις με ανέμπνευστα και δυσκοίλια φωνητικά. Δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. 

Άκου κοκοκο: Bathyalpelagic I: Impasses

Amorphis - Circle
Οι δύο τελευταίες κυκλοφορίες των Amorphis ήταν για να το θέσω κόσμια... βαρετές. Δεν ήταν κακές, αλλά από την άλλη δεν μου έμεινε ούτε μισό τραγούδι. Αντίθετα με το Circle επιστρέφουν στις παλαιότερες εμπνευσμένες στιγμές τους. Αν και πάλι τα άγρια φωνητικά απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά, οι μελωδίες και οι δομές είναι τόσο καλές που γρήγορα το ξεχνάς. Καλοδουλεμένο και αξιομνημόνευτο, πάρα πολύ καλός δίσκος.

Άκου κοκοκο: The Wanderer

Iron Tongue - The Dogs Have Barked, the Birds Have Flown
Τι περίεργη κυκλοφορία. Ο ήχος είναι ένα αμάλγαμα από southern βρωμιά, post metal κατάθλιψη και blues πίκρα. Μοιάζει σαν να παγίδεψαν την σκοτεινιά μιας καταιγίδας που περνάει μέσα σε μερικά riff και μελωδίες. Δεν είναι τόσο καταθλιπτικός όσο είναι πικραμένος, δεν είναι τόσο τσαμπουκαλεμένος όσο είναι αγανακτησμένος. Είναι το ηχητικό αντίστοιχο του "ρε δεν πάτε όλοι στο διάολο..."... Ακούστε το.

Άκου κοκοκο: Ever After

Ramin Djawadi - Game Of Thrones Season 3 OST
Το OST της τρίτης σεζόν του Game Of Thrones. Πολύ ωραία ορχηστρική μουσική, κατάλληλη σαν μουσική υπόβαθρου όταν σχεδιάζετε πως να ξεκληρίσετε τους αντιπάλους σας ή να κατακτήσετε έναν θρόνο ή ακόμη να πολεμήσετε ζόμπι από τους πάγους... :p 

##Be quick or be dead##

Black Sabbath - 13
Θα βλασφημήσω το ξέρω. Οι Black Sabbath με Ozzy μου είναι αδιάφοροι και ο δίσκος μου φάνηκε απίστευτα αργός και μονότονος [ως και ο τίτλος είναι βαρετός...].

Masterplan - Novum Initium
Σαν να ακούω Kamelot με άλλον τραγουδιστή. Power metal ετικέτας...

Arsis - Unwelcome
Μπααα μπααα τατατατατα μπααα ζζζζζζ. Ναι... ενδιαφέρον όσο ένας φούρνος μικροκυμάτων. Στο 11 η ένταση όλη την ώρα. Κουράζει από το μισό του πρώτου κομματιού. Ξεκολλήστε.

The Black Dahlia Murder - Everblack
Ο τίτλος μάλλον θα έπρεπε να με... τρομάξει; Τόσο ενδιαφέρον όσο να κόβεις τα νύχια σου. Ο δίσκος χάνεται σε έναν ωκεανό θορύβου, σπαστικών φωνητικών και στην λάσπη της αναίτιας τεχνικότητας. 8,000 νότες το δευτερόλεπτο <> καλή μουσική.

Scale The Summit - The Migration
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ ωραίος progressive ορχηστρικός δίσκος. Σε αντίθεση όμως με το Pelagial που παρουσίασα πιο πάνω δεν μου άρεσε. Παραήταν... χαρούμενος... :p Πολύ major ρε παιδί μου... Αυτό είναι προσωπικό γούστο και όχι κάτι εναντίον του δίσκο. Ψάξτε το.

Megadeth - Όπως λένε την νέα μαλακία του Mustaine
Γελάνε και οι πέτρες. Κυκλοφορία επιπέδου Lulu. Αχνιστή κουράδα.

Αυτά λοιπόν, όπως βλέπε μερικοί ακούνε ακόμη metal, παρά τις κατηγόριες κάποιων κάποιων γκουχ γκουχ! :p

4 σχόλια:

  1. Όπως όταν διαβάζω κριτικές στο Hammer έτσι και εδώ πιο φάση έχουν οι επικριτικές :)

    ΥΓ Οι DT είναι επιπέδου Blaze Bayley :O :@

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΡΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ DT; ΠΑΜΕ ΕΞΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. DT δεν ακούω οπότε προσπερνάω :Ρ

    Amon Amarth σπέρνει, τα κομμάτια έχουν πολλές διαφορές στον ήχο και το στυλ μεταξύ τους κι όμως καταφέρνουν να κολλάνε στο μυαλό. Win.

    The Ocean, το άκουσα ψιλοτυχαία αλλά μου άρεσε (δεν άκουσα την κανονική έκδοση με τα φωνητικά), ειδικά αν το ακούς σε βροχερό καιρό μες στο αυτοκίνητο...

    Black Sabbath δεν άκουσα ακόμα, ούτε Megadeth (και δε νομίζω από δω και πέρα), Masterplan έχω παρατήσει εδώ και πολύ καιρό γιατί παραείναι μελωδικοί, το γαμάτο power metal του πρώτου τους δίσκου έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πράγματι, το πρώτο Masterplan ήταν φανταστικό! [είχε βριστεί με το Metal Hammer ο Anton :@]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.