Ουροβόρος

Αν κάποιος παρακολουθούσε τις σκέψεις μου σε αυτό το blog, πέρα από την πιθανή ανία που θα του δημιουργούσαν, θα μπορούσε να διακρίνει δύο τάσεις.

Για πάρα πολύ καιρό πίστευα και σε κάποιον βαθμό πιστεύω ακόμη, ότι ο μόνος τρόπος να ξεκολλήσει η ανθρωπότητα από το απόλυτο τέλμα στο οποίο έχει βρεθεί είναι απλά και μόνο η αλλαγή νοοτροπίας και σκέψης του κόσμου. Μια συνειδησιακή υπέρβαση από κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί σε αυτό τον μπλε πλανήτη...

Η δεύτερη περισσότερο παρορμητική μου στάση ήταν πώς ο μόνος τρόπος να επιφέρεις αυτή την αλλαγή είναι με κάποια βίαιη "επανάσταση", με τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος μοιάζει να είναι γραφτό να κάνει κατά τακτικές ιστορικές περιόδους...

Εξετάζοντας όμως αντικειμενικά και εντελώς αποστασιοποιημένα την παγκόσμια πραγματικότητα του 2013 βλέπει κανείς πως τίποτα από τα δύο δεν είναι εφικτό.

Η αλλαγή νοοτροπίας είναι πρακτικά αδύνατη για δυο λόγους. Πρώτον η ελίτ έχει καταφέρει να θέσει σε έναν ατσάλινο εναγκαλισμό κάθε κέντρο λήψης αποφάσεων και κάθε μέσο πληροφόρησης και επηρεασμού της κοινής γνώμης. Η "δημοκρατία" έχει γίνει η νέα απολυταρχία, η "ελεύθερη αγορά" ο ευφημισμός της κεντρικά οργανωμένης κλεπτοκρατίας και τα "ελεύθερα μέσα" μια παραλλαγή του Υπουργείου Αλήθειας του Όργουελ. Η σκέψη, η καθημερινότητα και η ζωή του ατόμου είναι απόλυτα ελεγχόμενα.

Από την άλλη η "βίαιη" επανάσταση είναι η τέλεια αφορμή για την εξάλειψη μιας χώρας από τον χάρτη. Βλέπουμε πόσο εύκολα μια τάση διαβάλλεται και ελέγχεται για την αλλαγή του status quo ενοχλητικών χωρών, με την απόλυτη αλλοίωση της φύσης της "Αραβικής Άνοιξης". Οι πολίτες που κατεβαίνουν στο δρόμο δεν θέλουν ούτε ανοικτό πόλεμο, ούτε βαρβαρότητες, ούτε αιματοκύλισμα. Και όμως είναι αυτό που λαμβάνουν.

Και έτσι η ανθρωπότητα μοιάζει με το φίδι που τρώει την ουρά του. Δεν βρισκόμαστε απλά σε ένα τέλμα, αλλά σε έναν ατέρμονο βρόγχο. Η ανθρωπότητα τρώει τις σάρκες της σε έναν φονικό εναγκαλισμό αδράνειας, φόβου και κοντόφθαλμης ανοησίας.

Η μόνη κατάληψη θα είναι κάποια τραγωδία ανύποπτων διαστάσεων που οι ιστορικοί του μέλλοντος και οι επόμενες γενιές, αν υπάρξουν, θα ξύνουν το κεφάλι τους για το πώς μια "προηγμένη" κοινωνία κατάφερε να επιφέρει στον εαυτό της. Για το πως κατάφερε να μείνει ξαπλωμένη νωχελικά κάτω από την δαμόκλειο σπάθη της ίδιας της απάθειας...