Παράσταση δεύτερης κατηγορίας

Το ότι οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του είναι ένα άκρως διεφθαρμένο καρτέλ που έχει πειρατεύσει τα δημοκρατικά πολιτεύματα είναι κάτι αυταπόδεικτο, μπαγιάτικα νέα όπως λένε.

Η τρέχουσα γένια των πολιτικών όμως, σε παγκόσμιο επίπεδο, πέρα της διαφθοράς τους επιδεικνύουν και μια εντυπωσιακή έλλειψη φαντασίας. Ακολουθούν κατά γράμμα τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια που έχουν πουλήσεις και ξαναπουλήσει στην κοινή γνώμη της χώρας τους και το κάνουν με μισή καρδιά, σχεδόν καταναγκαστικά.

Στην Ελλάδα σύντομα επιστρέφει η Τρόικα και θα δούμε και πάλι την γνωστή παράσταση με τον ήρωα, λακωνικό πρωθυπουργό να παλεύει μόνος τους με τους δαίμονες των δανειστών, ενώ οι άγρυπνοι υπουργοί του διαπραγματεύονται σκληρά. Όλοι αγωνιούμε μήπως σπάσουν κανέναν νύχι βάζοντας τις υπογραφές τους στα νέα - νέα - νέα άλλα πάντοτε τελευταία μέτρα που απαιτούνται για να σώσουν τις αμαρτωλές ζωές μας.

Στις ΗΠΑ ο αφροαμερικάνος νομπελίστας ειρήνης Ομπάμα προσπαθεί, με τον τραγελαφικό συρφετό της διακυβέρνησης του, να πουλήσει άλλον έναν ειρηνικό πόλεμο, μια ακόμη σπορά της Δημοκρατίας με μη φονικές φονικές βόμβες, ενώσω ο γερουσιαστής Μακέιν παίζει πόκερ στο κινητό του.

Στην Γερμανία η Άγγελα αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αν οι γυναίκες είχαν την εξουσία θα ζούσαμε σε έναν παράδεισο επί γης... Πώς; Α ναι... λάθος...

Η κοινή γνώμη πλέον μετά τις δεκάδες επαναλήψεις των ίδιων σεναρίων είναι υποψιασμένη. Δεν απέκτησε ξαφνικά πολιτική σκέψη, ούτε ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει πέρα από την πόρτα της, απλά κουράστηκε να βλέπει την ίδια κακοπαιγμένη παράσταση.

Το πρόβλημα μου και η απορία μου είναι η εξής, όταν κάποιος βρεθεί θεατής σε μια κακή παράσταση μπορεί να κάνει δυο πράματα, είτε να σηκωθεί να φύγει και να ζητήσει να του επιστραφεί το αντίτιμο που κατέβαλε είτε να τον πάρει ο ύπνος υπομένοντας καρτερικά να τελειώσει το μαρτύριο του. Και δυστυχώς έχει συμβεί το δεύτερο...