Metal: 2014

Ήρθε και πάλι αυτή η περίοδος όπου παραδοσιακά κάνω μια αναφορά στους καλύτερους metal δίσκους που άκουσα την χρονιά που φεύγει. Αυτό σημαίνει πως γέρασα κάτα έναν ακόμη χρόνο και ότι μυαλό δεν έβαλα :p

Αναλυτική παρουσίαση των δίσκων εδώ και εδώ.

Άντε και του χρόνου!

10. At The Gates - At War With Reality
Για τους περισσότερους αυτή η μπάντα είναι σαν ένα γνωστό βιβλίο που κανένας όμως δεν έχει πραγματικά διαβάσει ή δεν θυμάται για τι πράγμα μιλούσε. Όλοι γνωρίζουν την επιρροή της σαν όνομα αλλά από κει και πέρα... Και όμως ο δίσκος ήταν άξιος να συμπεριληφθεί στους δέκα καλύτερους. Πολύ ωραία riff, πολύ δύναμη, αναπάντεχη επιστροφή!

*Κομμάτι με τα πιο γαμάτα riff της χρονιάς: The Book Of Sand (The Abomination)

9. Mastodon - Once More 'Round The Sun
Πολλοί έχουν χάσει την πίστη τους στους Mastodon όντας πλέον περισσότερο μαστούρα-rock-metal παρά οι δήθεν φερέλπιδες συνεχιστές των Metallica. Όμως εδώ κατάφεραν να απλοποιήσουν τις δομές των κομματιών αρκετά ώστε να είναι πιο εύπεπτα, αλλά όχι τόσο ώστε να είναι gay. Βέβαια, όπως πάντα, ακούγονται καλύτερα σε κατάσταση μειωμένης αντίληψης :p

*Πιο μαστούρα κομμάτι με ότι να ναι στίχους της χρονιάς: Aunt Lisa

8. Black Label Society - Catacombs Of The Black Vatican
Ο Zack είναι σαν το φιλαράκι που πετυχαίνεις τυχαία στο στέκι σου να πίνει μπύρες. Τι λέει ρε φίλε; Όλα καλά; Τα πάντα οικεία στον δίσκο και πάντα διασκεδαστικό να ακούς τις ιστορίες του.

*Κλασσική Zack κάθομαι-στο-μπαρ-με-το-κεφάλι-στα-χέρια-μου μπαλάντα: Scars

7. Arch Enemy - War Eternal
Ο καημένος ο κοκκινοτρίχης πρέπει να γίνεται αποδέκτης τεράστιου μίσους. Δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος κόσμος μισεί αυτή τη μπάντα. Μπορείτε να πείτε ότι θέλετε για το μάρκετινγκ που κάνουν, αλλά αν ισχυρίζεστε ότι τα κομμάτια δεν είναι κολλητικά... ε τότε απλά είστε hater! :p

*Καλύτερος στίχος-ατάκα της χρονιάς "On and on, kill the history, the wrong side won": On and On

6. Iced Earth - Plagues Of Babylon
Άλλος ένας αποδέκτης τεράστιου μίσους. Όλοι βρίζουν τον σύντροφο Schaffer γιατί δεν έχει ξαναβγάλει το Dark Saga, ακούνε μισό λεπτό κάθε νέο δίσκο και τον βρίζουν περισσότερο. Κατά τη γνώμη μου είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που αναγνωρίζει ότι τεχνικά δεν έχει κάτι τρομερό να προσφέρει και κάθε δίσκος παρουσιάζει ολοκληρωμένα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ με στίχο και φωνητικά πάντα μπροστά.

*Καλύτερη διασκευή της χρονιάς: Highwayman 

5. Machine Head - Bloodstone And Diamonds
Μετά το φανταστικό Blackening και το εξίσου καλό Into The Locust o κ.Flynn δεν δείχνει σημάδια κόπωσης. Μπορεί να μην έχει τόσο καλά riff όσο τα προαναφερθέντα άλμπουμ σίγουρα όμως δεν υστερεί σε συνολική ποιότητα. Προσεγμένο και κινηματογραφικό σχεδόν στην ακρόαση.

*Κομμάτι γροθιά στο σύστημα της χρονιάς: In Comes The Flood

4. Conquering Dystopia - Conquering Dystopia
Loomis και Merrow μαζί. Instrumental metalgasm. Απίστευτη τεχνική, καθηλωτικά riff, ασταμάτητο, ανελέητο, απόλυτο metal. Σε όσους δεν άρεσε είναι απλά κότες τροφαντές και πλουμιστές. :@

*Κομμάτι 3,200,000,000 νότες/δευτερόλεπτο της χρονιάς: Ashes Of A Lesser Man

3. Behemoth - The Satanist
Κάποτε το metal ήταν βουτηγμένο στον αποκρυφισμό, την ανιερότητα και την μη πολιτική ορθότητα. Συνήθως δεν με ενθουσιάζουν οι μπάντες που προσπαθούν να σοκάρουν έχοντας σαν εφόδια την εφηβική ανωριμότητα και την αισθητική των b-movies. Αυτό εδώ το πράμα είναι ο πιο ανίερος δίσκος που έχω ακούσει. Δεν είναι κιτς, δεν είναι κλισέ, δεν είναι καν black metal. Είναι σαν να βλέπεις την καλύτερη ταινία για τον αποκρυφισμό που έχει γυριστεί ποτέ. Απίστευτα καλός δίσκος. Και είναι τόσο μακριά από το πολιτικά ορθό που το βλέπει με κιάλια.

*Σατανίλα της χρονιάς: Ora Pro Nobis Lucifer

2. Sanctuary - The Year The Sun Died
Υπάρχουν κάτι καμμένοι συντάκτες σε κάποιο γνωστό έντυπο που ισχυρίζονταν ότι ο δεύτερος (και τελευταίος) δίσκος των Sanctuary ήταν σημείο αναφοράς. Τρίχες. Το θέμα είναι ότι ο Warrel Dane είναι ένας τόσο ιδιαίτερος καλλιτέχνης στον κορεσμένο κόσμο του metal που ο νέος δίσκος του αξίζει κάθε προσοχής. Καλοδουλεμένο και ολοκληρωμένο theme, όπως πάντα, πολύ καλοί στίχοι και ερμηνεία, πολύ ωραία τραγούδια, μοναδική ατμόσφαιρα.

*Καλύτερο solo (απλό, μελωδικό, φανταστικό) της χρονιάς: The Year The Sun Died 

1. Insomnium - Shadows Of A dying Sun
Είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από κάθε άλλον φέτος. Τον άκουσα κάθε ώρα της ημέρας και με κάθε διάθεση (συνήθως όχι και την καλύτερη :p). Πανέμορφα τραγούδια, αξιομνημόνευτες εμπνευσμένες μελωδίες και μερικοί από τους καλύτερους στίχους στην πρόσφατη μνήμη. Τι είμαστε παρά οι σκιές που αφήνει πίσω του το φως του ήλιου; Όντα που η ύπαρξη τους είναι μια σύντομη φλόγα που καίει έντονα και σβήνει ήσυχα στην λήθη ενός ατέρμονου σύμπαντος...

*Καλύτερο κομμάτι της χρονιάς: Shadows Of A Dying Sun


4 σχόλια:

  1. Κινείσαι σε ποιο κλασσικές φόρμες εν σχέσει με προηγούμενες χρονιές. Σε λίγο θα το γυρίσεις στο NWOBHM.
    Δοκίμασα να ξανακούσω Insomnium κλπ αλλά πολύ φλωρέ/ψοφέ. (Arch Enemy δε το συζητάω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι με αυτό τον ρυθμό σε 10-20 χρόνια θα ολοκληρώσω τα κενά στην δισκογραφία των Maiden! (λιποθύμησε) :@ :p

    Φλώροι ρε οι Insomnium; που ακούς Slash?! :@

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακόμα και κάποιες στιγμές που πήγαιναν προς Amorphis δεν έλεγαν κάτι.
    Ο Slash είναι αλητάμπουρας και καρντάσι ρε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άντε ρε με τις φλωριές, Babymetal και ξερό ψωμί! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.