Τα απομεινάρια μιας ημέρας

Να 'μαστε πάλι λοιπόν, μερικούς μήνες μονάχα μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και ξανά μπροστά στις κάλπες.

Τελικά τι συμβαίνει; Αγαπάμε τόσο πολύ οι Έλληνες τη δημοκρατική πολιτική έκφραση και οργανώνουμε εκλογές κάθε μερικούς μήνες ή απλά οι κυβερνώντες αποτυγχάνουν τόσο οικτρά που επιλέγουν τις κάλπες ως το λιγότερο οδυνηρό, για αυτούς, άλλοθι για τη φυγή από την εξουσία;

Και στην περίπτωση του Τσίπρα και του πειράματος, γιατί περί αυτού επρόκειτο, ΣΥΡΙΖΑ προφανώς ισχύει το δεύτερο. Δυστυχώς, για εμάς, το ασταμάτητο προεκλογικά τρένο του Αλέξη Τσίπρα συγκρούστηκε υπέρ-βίαια με την πραγματικότητα.

Στην περίπτωση του δεν αναίρεσε απλά τις περισσότερες από τις προεκλογικές του υποσχέσεις όπως οι προκάτοχοι του, δυστυχώς αυτό είναι αναμενόμενο στον μοντέρνο κοινοβουλευτισμό των επαγγελματιών-ανεπάγγελτων-πολιτευτών, αλλά αναίρεσε και την ίδια του την ιδεολογία ή καλύτερα την αριστερίστικη πρόφαση ιδεολογίας με την οποία είχε περιβάλλει την παράταξη και το πρόγραμμα του.

Χρειάστηκε μόλις έξι μήνες. Έξι μήνες κατά τους οποίους η κυβέρνηση του στελεχωμένη από γραφικούς ή άσχετους θεωρητικούς μιας εικονικής πραγματικότητας κωλισιεργούσε περιμένοντας, όπως όλοι μας, την έκβαση μιας διαπραγμάτευσης-φιάσκο ιστορικών διαστάσεων.

Όσο ο Βαρουφάκης ανάπτυσσε τις θεωρίες του σε αδιάφορους συνομιλητές, στο εσωτερικό η χώρα ήρθε αντιμέτωπη με ένα κύμα μετανάστευσης άνευ προηγουμένου και με επικεφαλής μια κυρία θεωρητικής προσέγγισης εστιατορίου στο Κολωνάκι, όσο ο Βαρουφάκης δεν ήθελε λεφτά, η κυβέρνηση συγκέντρωνε χρήματα από όποιο ταμείο μπορούσε να βάλει το χέρι της για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες μισθοδοσίας ώστε να διατηρείται η εικονική πραγματικότητα, όσο ο Βαρουφάκης με σηκωμένο γιακά είχε κολλήσει στη γωνία τους επάρατους δανειστές, αυτοί ετοίμαζαν τον τόμο για το Grexit. Και ήταν μέρα μεσημέρι.

Και κάπως έτσι φτάσαμε τον Ιούλιο στο δημοψήφισμα-κοροϊδία, όπου το "περήφανο" ΟΧΙ έγινε ένα βολικό ΝΑΙ, όπου τα capital controls υπογεγραμμένα από την κυβέρνηση δεν επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση και όπου δεν το ήθελε το Μνημόνιο ΙΙΙ ο Τσίπρας αλλά το έφερε με βαριά καρδιά. Και ήταν μέρα μεσημέρι.

Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας απέκτησε εμπειρία, όπως λέει, παίζοντας την χώρα του στα ζάρια. Αν δεν ήξερε, ο αθώος, τι θα αντιμετωπίσει γιατί δεν ρώτησε. Αν... ΝΟΜΙΖΕ.

Είναι σαν ένας στρατηγός να υποστεί τρομακτική πανωλεθρία και μετά απλά να πει "ουπς συγνώμη, έναν λαθάκι έκανα, εμπιστευτείτε με ξανά". Όχι.

Ο Τσίπρας διαψεύστηκε ξανά και ξανά σε άκρως κρίσιμες αποφάσεις και έκανε τραγικές επιλογές προσώπων, με αποκορύφωμα τον Βαρουφάκη, όπως αποδείχτηκε και φυσικά την ανεκδιήγητη Ζωή. Επιπλέον επανειλημμένα και συστηματικά εξαπάτησε, εν πλήρη γνώση του, συνομιλητές, συνεργάτες και το ίδιο τον λαό.

Αποδείχτηκε πολύ λίγος και το χειρότερο απολύτως αφερέγγυος.

Μαζί με το αποτυχημένο πολιτικό του πείραμα ελπίζω πως πλέον τελείωσε και η εποχή των φαντασιώσεων αριστερίστικης παπαρολογίας.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, η Δημοκρατία δεν λειτουργεί μόνο όταν μας βολεύει, δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο με θεωρίες και χωρίς ισχυρές συμμαχίες, δεν μπορείς να μιλάς χωρίς σχέδιο, γνώση και χωρίς όπλα.

Να 'μαστε και πάλι μπροστά στις εκλογές. Με κατεστραμμένη οικονομία, χωρίς όραμα, χωρίς να ακούγεται κάτι νέο ή ελπιδοφόρο. Στο ένα άκρο έχουμε τις απύθμενες μπούρδες των ιδεολογικά κολλημένων, ένα ευχολόγιο που δοκιμάστηκε εν μέρει και απέτυχε παταγωδώς και από την άλλη απλά παραιτημένους πρόθυμους, χωρίς κανένα πραγματικό σχέδιο πέρα από την εφαρμογή του Μνημονίου.

Είναι η πρώτη φορά που θα καταλάβω αν κάποιος θέλει να απέχει ή να μην ψηφίσει. Στα αλήθεια αυτές δεν είναι επιλογές. Από την άλλη, αν κάποιος επιλέξει εντελώς πραγματιστικά τον ελάχιστα ικανό να κάνει έστω και ΚΑΤΙ μέσα σε έναν συρφετό απίστευτης ανικανότητας και μπουρδολογίας ούτε αυτός θα έχει άδικο.

Το συμπέρασμα είναι ότι η Νέο-Ελλάδα έφτασε στο τέλος του δρόμου. Ή θα αλλάξει σταδιακά και οδυνηρά, αλλά γοργά ή θα χαθεί. Το παραμύθι τελείωσε και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.