Βρέχει metal στη στράτα μου

Για να δούμε τι παίζει στο metal τοπίο των κυκλοφοριών. Να σημειώσω ότι οι Faded Line κατρακυλάνε στα charts. 57 στη Θεσσαλονίκη ρε;! Μπράβο. Έτσι μην ακούτε τα κομμάτια. Μπράβο σας! :o

Nevermore - The Obsidian Conspiracy
Υπήρχε η φήμη ότι είχα το review έτοιμο από καιρό! Όπως τάχα και των Metallica :@ Ψέμα αισχρό. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πελώριος fan των Nevermore και του καθολικού metal που παίζουν, οπότε περίμενα με λύσσα το δίσκο. Και όπως ήταν αναμενόμενο μετά από τόση αναμονή τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Η ποιότητα είναι εκεί, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Απλά να, τα κομμάτια δεν σε πιάνουν από τα μούτρα κατευθείαν. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν είναι κακά τραγούδια! Το αντίθετο! Απλά περίμενες να σε ισοπεδώσουν, αλλά δεν το κάνουν... Συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών υποθέτω. Πάντως και πάλι είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Ειδικά το ομώνυμο και το Emptiness Unobstructed.

Ελπίζω στο live να είναι όλη η μπάντα και όχι μόνο ο Dane και ο Loomis με μπουζούκι :@

**update: Όσο περισσότερο το ακούω τόσο περισσότερο το εκτιμώ! Θέλει μερικές ακροάσεις, αλλά σίγουρα αξίζει τις προσοχής σας! Είναι εξαιρετικό!

Exodus - Exhibit B: The Human Condition
Το πρώτο μέρος μου είχε τινάξει τα μυαλά στον αέρα, τι σκαρφίστηκε λοιπόν ο Holt για τη συνέχεια; Είναι λυσσαλέο, είναι επιθετικό, αιχμηρό και γενικά στάζει θρασίλα και παντελόνι σωλήνα. Και αυτό όμως δεν έχει τον αναμενόμενο αντίκτυπο. Δεν ξέρω τι είναι... Ίσως οι στίχοι δεν είναι τόσο καλοί, τα riff αν και δυνατά όχι τόσο "φρέσκα" και τα κομμάτια είναι υπερβολικά μεγάλα. Και δε μιλάμε για μεγάλα κομμάτια με πολλές δυναμικές μέσα, αλλά για εφτά και οκτώ λεπτά από thrash riff :p Και το πρώτο βέβαια είχε πολύ μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, αλλά δούλευαν λίγο καλύτερα.

Δυνατός δίσκος, αλλά μετά τις επικούρες του Riot Act, Funeral Hymn και The Atrocity Exhibition περίμενα το κάτι παραπάνω.

The Ocean - Heliocentric
Οι Ocean είναι μια γερμανική κολεκτίβα που κινείται στο χώρο του πολύ post/πειραματικού metal :p Χρησιμοποιούν ποικιλία οργάνων για να δώσουν πολύ μεγάλο βάθος και χρώμα στις συνθέσεις τους. Η τελευταία τους δουλειά είναι πραγματικά πολύ καλή. Κάτι εντελώς διαφορετικό από το πλήθος των άλλων κυκλοφοριών. Θα ακούσεις από χαμηλά riff μέχρι jazz αυτοσχεδιασμούς.

Ο δίσκος δημιουργεί μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και η θεματολογία του είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς ακολουθεί το μονοπάτι εξέλιξης των φυσικών επιστημών μέχρι και τη διατύπωση της θεωρίας της εξέλιξης, που μια για πάντα έκανε την ανάγκη ύπαρξης ενός Θεού μια πρωτόγονη και παρωχημένη ανάγκη, για πρωτόγονα και φοβισμένα μυαλά.

Solution .45 - For Aeons Past
Νομίζατε ότι είναι εντυπωσιακό πως ο Åkerfeldt το γυρνάει από την καθαρή, μελωδική του φωνή στο βόθρο; Δεν έχετε ακούσει τον Älvestam (πρώην Scar Symmetry) :p Μιλάμε για διχασμένη προσωπικότητα χωρίς αμφιβολία! Δεν έχω κανένα παράπονο από το δίσκο. Μάλιστα γαμάει! Μοντέρνο Σουηδικό metal, με περισσότερη έμφαση στα χαμηλά groove και λιγότερο στις μελωδίες, με πρωταγωνιστή τα έξοχα φωνητικά φυσικά. Μόνο που ακούγεται υπερβολικά σαν Scar Symmetry :p

Periphery - Periphery
Άλλος ένας δίσκος που περίμενα πως και πως και ψιλοαπογοητεύτικα. Djent χαμηλά riff με πολλές διαστρωματώσεις από καθαρές μελωδίες, πολλά χρωματικά riff, που ενίοτε είναι too much και φωνητικά αγριάδα με καθαρό κλάμα. Ήθελα πολύ να μου αρέσει, αλλά τελικά ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων και ειδικά των φωνητικών απλά στερεί από τα κομμάτια την πυγμή των χαμηλών groove και θάβει τις πιο "μουσικές" μελωδίες. Καλό, αλλά όχι αυτό που περίμενα :(

Soulfly - Omen
Και νομίζαμε ότι ο Cavalera είχε φάει κανένα βρώμικο και τον πείραξε, εξ ου και η τραγική απόδοση του στο live :p Αλλά μάλλον απλά βαριέται. Ο Καραμανλής του metal πάει να γίνει! Αρχικά σκέφτηκα ότι ο δίσκος είναι μια πελώρια κουράδα. Ακούγεται σαν πρωτόλειο thrash, σαν πρόβες των Sepultura! Αλλά τελικά αν δεν το πάρεις τόσο στα σοβαρά έχει μια γοητεία. Τα κομμάτια είναι πολύ απλά, έως απλοϊκά θα έλεγα, οι στίχοι ασχολίαστοι, η εκφορά του Max ακριβώς ίδια και προβλέψιμη [Volture Culture Volture Colture LOL], αλλά να, έχει και το groove του και αυτή την γλυκιά κιτς καφρίλα :) Είναι ότι πρέπει για δουλειές στο σπίτι :p Θα πάρει το ξεσκονόπανο φωτιά!

Trypticon - Eparistera Daimones
Ο Fisher αφού μάλωσε για χιλιοστή φορά με τον Ain,[κάτι για ένα video club στη Βραζιλία; - Κουδιά] έκανε τους Triptycon. Ομολογώ πως παρακινήθηκα από αυτή τη διθυραμβική κριτική, η οποία μάλλον είναι πληρωμένη :o Εντάξει, πολύ σκοτεινός και σκατένιος ο δίσκος. Μαύρη μαυρίλα. Θανατίλα και απόγνωση [το artwork του Giger μαμάει]. Αλλά όχι και το τέλος του metal όπως το ξέραμε. Επίσης ο ήχος της κιθάρας είναι άθλιος, σαν να είναι από το Guitar Rig. To ένα :o Πάντως ομολογώ πως όταν τον παίζεις κάθε κάθε καλή διάθεση εξαφανίζεται, όχι μόνο από εσένα τον ακροατή, αλλά ακόμη και από μικρά, φουντωτά σκιουράκια :@

As I Lay Dying - The Powerless Rise
Ακριβώς σαν τον προηγούμενο δίσκο τους και τον προ-προηγούμενο και τον προ-προ...