Debtocracy (απογοητευτικό)

Δεν ξέρω αν είδατε το on-line "ντοκιμαντέρ" Debtocracy, για το οποίο έγινε πολύς διαδικτυακός θόρυβος. Αν ναι θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, πάντως εμένα προσωπικά με απογοήτευσε.

Δεν διαφωνώ επί της ουσίας, άλλωστε η χρεοκρατία είναι η φύση του μοντέρνου χρηματικού συστήματος, διαφωνώ όμως ως προς την εντελώς αβαθή ανάλυση [ποια;] του προβλήματος της υπερχρέωσης της Ελλάδας.

Δυστυχώς αν και το βίντεο αυτοαποκαλείται ντοκιμαντέρ, τίποτα από τα χαρακτηριστικά ενός δεν είναι προφανή. Πρόκειται απλά για την πρόχειρη παρουσίαση μιας συγκεκριμένη άποψης, χωρίς έστω και στο ελάχιστο την επίφαση κάποιας αντικειμενικότητας. Το πιο ακραίο δείγμα είναι η άποψη ενός νευρολόγου ότι "η κρίση θα επιφέρει περισσότερους θανάτους". 30 δευτερόλεπτα, έτσι απλά, χωρίς την παραμικρή αιτιολόγηση. Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι ντοκιμαντέρ.

Μπορούμε να μιλάμε για ώρες για τις στρεβλώσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για τον τρόπο που έχει εγκλωβίσει όλες τις κοινωνίες σε μια σπείρα ατέρμονου χρέους και για την εκτεταμένη διαφθορά που προκαλεί. Μπορούμε να μιλήσουμε για την πλάνη των οικονομικών της αδύνατης εκθετικής ανάπτυξης και για την τρομερή ισχύ κοινωνικού ελέγχου που δίνει η εργασιακή δουλεία. Τίποτα από όλα αυτά δεν αγγίζονται από το "ντοκιμαντέρ" και το χειρότερο είναι ότι παρουσιάζεται η Ελλάδα σαν θύμα κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας.

Μπούρδες. Όλοι ξέρουμε πως υπερχρεώθηκε η χώρα στον πραγματικό κόσμο. Από τη δεκαετία του '80 και έπειτα διαδοχικά οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδόθηκαν σε ένα όργιο δανεισμού για την εξυπηρέτηση πελατειακών συμφερόντων. Με τεράστιες μίζες, με υπερτιμημένα έργα, με "πολιτισμικές" δραστηριότητες, με επιδοτήσεις και διορισμούς.

Και οι Έλληνες πολίτες δεν είπαν όχι! Δεν κατήγγειλαν τη διαφθορά. Δεν την ανέχτηκαν απλά, την ενστερνίστηκαν, την έκαναν τη νόρμα της νεοελληνικής συμπεριφοράς. Ταυτόχρονα και οι ίδιοι γλυκάθηκαν από τη γεύση του νεοπλουτισμού και της χλιδής. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς υπερπολυτελών αυτοκινήτων. Νομίζω ότι αυτό άξιζε να το αγγίξει το "ντοκιμαντέρ".

Όσο για την αντιμετώπιση του χρέους, είναι προφανές ότι οι ανοησίες του ΔΝΤ και της ΕΕ οδηγούν σε μια ελεγχόμενη χρεωκοπία. Αυτός ήταν και ο στόχος από την αρχή. Προφανώς σε κάποια φάση θα γίνει "κούρεμα" του χρέους. Δυστυχώς όμως μέχρι όλος ο κόσμος να αποφασίσει ότι πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από το τρέχων οικονομικό σύστημα, το να παρουσιάζεις σαν λύσεις χαριτωμένα κλιπάκια από τον πρόεδρο του Ισημερινού [μια χώρα με πετρέλαιο...] και να μιλάς για ανεξάρτητο λογιστικό έλεγχο σε μια χώρα που "κανείς δεν ξέρει και κάνεις δεν άκουσε" ακόμη και για γιγαντιαία σκάνδαλα [Siemens, Βατοπέδιο] είναι ασκήσεις ιδεολογικής γιόγκα επί χάρτου.

Είναι λίγο αποκαρδιωτικό όταν ένας Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής, ο Ρον Πόλ κάνει καλύτερη δουλειά στο να παρουσιάσει [και να στηρίξει] τους λόγους της κρίσης στην Ελλάδα από ότι ένα "ντοκιμαντέρ" από Έλληνες.

Αντικειμενικά και με πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας, η Ελλάδα με την εξαρθρωμένη παραγωγική βάση, την άθλια εκπαίδευση και την πλέον κακομαθημένη και εγωπαθή κοινωνία στο δυτικό κόσμο, βρίσκεται σε μια θέση για την οποία εργάστηκε "σκληρά" στη δοξασμένη μεταπολίτευση της. Με τα παντελόνια κατεβασμένα και το χέρι απλωμένο. Με απλά ελληνικά "τη γαμήσαμε"...

Πίσω στο θέμα μας λοιπόν. Το Debtocracy πιο πολύ με απογοήτευσε σαν μια χαμένη ευκαιρία (δεδομένης της προβολής που πήρε). Παρόλα αυτά σαν την παρουσίαση μια άποψης, αλλά σε καμιά περίπτωση σαν ντοκιμαντέρ, μπορεί και να σας αρέσει...